Rozdział 7

Najszybciej sparzysz się na kobiecie zimnej.

— M. Andrzej

Najgorsza i najcięższa atmosfera panowała w pokoju, który dzieliłem z młodym Francuzem. Nieco się go obawiałem, gdyż zachowywał się bardzo podejrzanie; nieustannie na mnie zerkał, mruczał coś pod nosem w swoim ojczystym języku, a kiedy wyszedłem do łazienki, chyba buszował w moim kufrze, bo po powrocie zastałem skarpetki nie w tym miejscu, w którym je zostawiłem. Z początku starałem się ignorować tego ciotowatego popierdółkę, ale pod wieczór miałem nerwy na wierzchu. Uspakajał mnie jedynie fakt, że jutro o tej porze będę już leżał w swoim łóżku w lochach i słuchał pieprzenia Regulusa. Przed snem otworzyłem jeszcze okno, żeby zapalić papierosa; nie robiłem tego regularnie, raczej podpalałem, podkradając Blackowi fajki, a na podróż udało mi się wyłudzić prawie pół paczki. Uczeń z Beauxbatons przyglądał mi się, kiedy powoli wydychałem dym i co jakiś czas strzepywałem na parapet siwy proszek; choć czułem jego wzrok na plecach, nie spojrzałem na niego ani razu. Odezwał się do mnie dopiero wtedy, gdy zamknąłem okno:

— Tutaj nie wolno palić.

— I co w związku z tym? — zapytałem, wycierając dłoń w spodnie.

Usta Francuza rozciągnęły się w lekkim, zadziornym uśmiechu. Z zaskoczeniem zauważyłem, że nie było już w nim śladu agresji i niechęci, z którymi przedstawił mi się rano, choć nadal miał w sobie coś pretensjonalnego.

— Nic. Ale jak będziesz wciąż palić — wstał ze swojego łóżka, po czym podszedł do mnie i przysunął twarz tak blisko mojej, że poczułam się bardzo niezręcznie — to będziesz śmierdział. I wypadną ci zęby.

Szybko od niego odszedłem i usiadłem u wezgłowia na poduszce. Zachowanie Edouarda po raz kolejny mnie zaniepokoiło; poczułem się zaszczuty, miałem dość tego dziwaka i chorobliwie czystych pomieszczeń. Tęskniłem za Hogwartem, Regulusem i kolegami z pokoju, z którymi się zgrałem — chciałem już wracać do szkoły. Atmosfera panująca w Zauberkunst przypominała atmosferę ze szpitala lub nawet szpitala psychiatrycznego, ale należało jeszcze przetrwać jeden dzień. Kiedy wyszedłem z łazienki, od razu wśliznąłem się do łóżka, przykryłem kołdrą i zamknąłem oczy z nadzieją, iż sen nadejdzie prędko, choć było jeszcze wcześnie.

*

Rankiem nie odezwałem się do Edouarda ani słowem, choć on znowu natarczywie mnie obserwował. Pakowanie walizki zajęło mi zaledwie kilkanaście sekund — ja nie rozgościłem się tu tak, jak mój współlokator, zapakowałem do kuferka jedynie paczkę fajek i wczorajsze ubranie, po czym przywdziałem świeżą, czarną szatę ucznia Hogwartu i bez słowa opuściłem sterylną sypialnię. Musieliśmy tylko zjeść śniadanie i odczekać, aż podadzą wyniki. Na samą myśl o tym czułem, jak żołądek skręcał mi się nieprzyjemnie ze strachu, ale na zewnątrz byłem chłodny, spokojny i opanowany. Nic prawie nie przełknąłem, w gardle czułem wielką gulę, która trochę uniemożliwiała rozmowę i jedzenie, a kiedy oddychałem, kłuło mnie w piersiach. Snape również wydawał się nieco bardziej roztargniony. Pogrążeni w milczeniu siedzieliśmy w auli, którą na tę małą uroczystość przystrojono w fioletowe, aksamitne szarfy z nazwą szkoły wyhaftowaną złotą nicią. Dekoracje te był eleganckie i skromne, doskonale pasując do wszystkich utrzymanych w bieli wnętrz budynku.

W auli ustawiono równo drewniane, proste krzesła, aby każdy reprezentant swojej szkoły wraz z nauczycielem mógł wygodnie zająć miejsce, dla dyrektorów zaś przygotowano stół nakryty śliwkowym, błyszczącym obrusem i ustawiono go pod lewą od wejścia ścianą. Profesor Zellstoff wkroczył na podium równo o godzinie dziesiątej. Ubrany w czarną, aksamitną szatę w srebrne gwiazdki wyglądał jak groteskowa postać z przedstawienia dla dzieci. Poczułem, jak żołądek skurczył mi się boleśnie do rozmiarów orzeszka, nie wiedziałem jednak, czy z głodu, czy raczej ze zdenerwowania. Dyrektor Zauberkunst trzymał w dłoniach listę, która najpewniej zawierała wyniki. Uśmiechał się lekko, przyjaźnie, co czyniło jego zarośniętą twarz o wiele łagodniejszą.  

— Wiem, że od rana czekaliście na ten moment — przemówił magicznie wzmocnionym głosem, nie kryjąc entuzjazmu. — Dlatego bez zbędnych wstępów odczytam teraz trzech finalistów, począwszy od trzeciego miejsca. — Zerknął w swoje notatki. — Marina Bianca Eleonora Veronica Sibbini z Magia Escola, gratuluję.

Rozległy się zimne oklaski, a ciemnowłosa dziewczyna o idealnej, hiszpańskiej urodzie siedząca w pierwszym rzędzie uniosła dłonie do ust, nie wierząc w to, co usłyszała; wykonała jakiś dziwny ruch, jakby chciała wstać, ale jej stary, pomarszczony nauczyciel okazał jedynie chłodną dumę i skinął lekko głową, przytrzymując ją dyskretnie za ramię. Kiedy w auli zrobiło się całkiem cicho, dyrektor znowu przemówił:

— Na drugim miejscu znalazł się Bartemiusz Crouch ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie…

Poczułem, jakby ogromny kamień uniósł mi się w żołądku i spadł z powrotem na jego dno. Ogromna ulga pomieszana z radością zstąpiła na moje serce, kiedy tylko usłyszałem swoje nazwisko, a twarz paliła. Uścisnąłem dłoń Snape’a, choć nie za bardzo wiedziałem, co robiłem. Nauczyciel nie uśmiechnął się ani w żaden inny sposób nie pokazał zadowolenia, ale w tej chwili miałem to gdzieś, liczyło się tylko to szczęście, tylko mój mały sukces. Prawie w ogóle nie słyszałem oklasków, w uszach mi szumiało, a ja sam nie potrafiłem pozbierać myśli. Atmosfera gęstniała, a profesor Zellstoff odezwał się natychmiast, gdy formalne brawa ucichły:

— No i na pierwszym miejscu z różnicą zaledwie trzech punktów znajduje się Adrian Pawłow z Durmstrangu.

Przez chwilę oklaskiwaliśmy uprzejmie przystojnego, zaczerwienionego z radości Bułgara ściskanego przez swego rozentuzjazmowanego, młodego nauczyciela (ja wciąż oddychałem głęboko, żeby się uspokoić), po czym czarodziej przemówił po raz trzeci:

— Znamy już wyniki, więc na koniec pragnę wam wszystkim podziękować za uczestnictwo w konkursie i wręczyć trzy wyróżnienia. Pannie Heli Nikolajewnie, Nathirowi Akbarowi oraz Edouardowi Porterowi. Zapraszam po odbiór dyplomów.

Kiedy cała trójka wyszła na podium i przyjęła od profesora Zellstoffa pergaminowe wyróżnienia, uśmiechała się, lecz były to raczej fałszywe grymasy, którymi usiłowali zamaskować wściekłość. Na najbardziej zawiedzioną wyglądała Hela. Uścisnęła krótko dłoń dyrektora i natychmiast zeszła ze sceny, utkwiwszy wzrok pałających oczu w podłodze. Ciężko mi było im współczuć, choć domyślałem się, że sam nie byłby zachwycony, odbierając wyróżnienie, które prawie (ale tylko prawie) oznaczało kolejny etap.

Czarodziej raz jeszcze podziękował wszystkim uczestnikom, a gdy zaczęli się rozchodzić, wezwał do siebie finalistów oraz ich nauczycieli. Poczułem się trochę onieśmielony, kiedy znaleźliśmy się w tak małym gronie, zwłaszcza że panna Sibbini oraz dyrektorka szkoły szczebiotały głośno i namiętnie po hiszpańsku, nie pozwalając mi się skupić. Dumbledore stanął za mną z ręką na moim prawym ramieniu; poczułem, że skóra w tym miejscu paliła nieprzyjemnie, jakby dłoń starca była z rozgrzanego do białości żelaza.

— Dobrze się spisaliście. Termin finału przypada na dwudziestego drugiego września. Z tego, co wiem, dwójka z was kończy szkołę w tym roku. — Zellstoff spojrzał najpierw na uczennicę z Magia Escola, później na mnie. — Dlatego mam nadzieję, że nie będę musiał zastępować was wyróżnionymi. Myślę, że to już wszystko. Dumbledore, mogę cię na chwilę prosić?

Skinął głową w kierunku dyrektora Hogwartu i obaj odeszli gdzieś na bok, szybko rozmawiając po niemiecku. Snape szturchnął mnie niecierpliwie w plecy i wyszeptał:

— Na nas już czas, Barty.

Ruszyliśmy powoli w stronę drzwi wyjściowych, podobnie zresztą jak reszta finalistów i ich opiekunów. Tuż przy auli stały dwa duże marmurowe kominki strzeżone przez duchy przyodziane w na wpół przezroczyste, perłowo białe zbroje z zamkniętymi przyłbicami — to były pierwsze zjawy, jakie zobaczyłem w tym zamku. Mogłem się tylko domyślać, iż pilnowały transportowych kominków, aby żaden z uczniów nie mógł zrealizować głupiego pomysłu, jakim była ucieczka ze szkoły. Obok kominków stały dwie wysokie, lecz niezwykle wąskie porcelanowe wazy wypełnione po brzegi czymś błyszczącym (domyśliłem się, że to proszek Fiuu). Zanurzyłem dłoń w ciepłym, połyskującym pyle i pochwyciłem szczyptę, którą natychmiast wrzuciłem w ogień, a szkarłatno-złote płomienie momentalnie zabarwiły się na zielono. Mruknąłem pod nosem Hogwart i przekroczyłem palenisko. Gorące, szmaragdowe płomienie pochłonęły mnie żarłocznie w wirującą nicość, a ja znów zacisnąłem zęby, skupiwszy się, żeby nie zwymiotować. Barwy i odgłosy kręciły się dookoła mojej głowy, dopóki nie pojawiłem się niespodziewanie w kominku Snape'a; nie obyło się bez silnego trzaśnięcia stopami o podłogę. Szybko wyskoczyłem z niego na kamienną podłogę, wzniecając wszędzie szary pył, aby zrobić miejsce profesorowi, który przybył kilka sekund później. Otrzepał długą, czarną szatę z popiołu, po czym zwrócił się do mnie, nie kryjąc dumy:

— Medal finalisty masz już zagwarantowany, jutro zostanie zapewne umieszczony w Sali Trofeów, Slytherin otrzyma też dwieście punktów od Dumbledore'a. Powiedzmy, że… dostaniesz tydzień wolnego, abyś mógł odpocząć od eliksirów i poświęcić ten czas na treningi quidditcha. — Nauczyciel spojrzał na mnie znacząco, jak zwykle bez cienia uśmiechu. — Konkurs konkursem, ale Puchar Quidditcha też jest ważny. Zarezerwowałem dla was boisko na godzinę dwunastą, więc lepiej się nie spóźnij.

— Ale… Panie profesorze, myślałem, że trochę odpocznę…

— Wyśpisz się po śmierci, a teraz udaj się lepiej na boisko — odparł Snape i dał znak ręką, żebym już sobie poszedł.  

Kiedy wróciłem do dormitorium Ślizgonów, czekał tam na mnie kapitan drużyny — Jan Chojnacki. Był potężnie zbudowanym szóstoklasistą o czarnych, krótkich włosach i kwadratowej szczęce. Już od dawna przyjęło się, że uczniowie Domu Węża przypominali gburowatych trolli, Ślizgonki zaś — wiecznie skrzywione ropuchy lub zadufane w sobie, puste panienki, co dziwne, gdyż przez siedem lat nie spotkałem w swoim dormitorium nikogo takiego. Wręcz przeciwnie, zdecydowana większość Ślizgonów to pełni wdzięku i elegancji, piękni, młodzi arystokraci, urodziwi w zupełnie ten sam sposób, co Gryfoni, Puchoni czy Krukoni. Zwyczajni uczniowie.

— Crouch, łap się za miotłę i w tej chwili na boisko. — Wściekłość w głosie Jana mnie zaniepokoiła. — Black już zdążył wczoraj zaspać, więc przynajmniej ty postaraj się mnie nie wkurwiać, jasne?  

— A gdzie on jest?

— Siedzi w Wielkiej Sali i się obżera, a za chwilę będzie się dopominał przerwy, picuś glancuś…

— Dzięki — przerwałem mu tę litanię i jak najszybciej się oddaliłem.

Pobiegłem do dormitorium chłopców. Cisnąłem małą walizkę na ładnie ułożoną narzutę i rzuciłem się do większej. Machnięciem różdżki otworzyłem wieko, wyciągnąłem z niego szaty do quidditcha, a miotłę wytargałem spod łóżka. Był to najnowszy model Saturna pięćdziesiąt sześć, ojciec w sierpniu sprowadził go dla mnie prosto ze Stanów. W Europie nie produkowano tego modelu, gdyż uważano, że miotły są zbyt… narwane, ja jednak świetnie sobie z nim radziłem, a w tym roku nie przegrałem z moim nim ani jednego meczu.

Zatrzasnąłem wieko kufra i czym prędzej opuściłem dormitorium, dopinając ostatnie guziki szaty. Byłem jednym z trzech ścigających; nasza drużyna składała się z sześciu chłopców i jednej dziewczyny — Sabiny Knot, która grała na pozycji pałkarza. Dwa lata temu, kiedy weszła do drużyny, wywołała w zespole wielkie zaskoczenie i zachwyt. Nie chodziło tu bynajmniej o jej płeć, nie, lecz bardziej o posturę. Owszem, była wysoka, ale tak wątła, że mógłby ją zdmuchnąć z miotły nawet leciutki podmuch wiatru, tak przynajmniej nam się zdawało. Jej duże, nieco zapadnięte, jasne oczy były zawsze mocno podkrążone, pergaminowa skóra blada, wręcz ziemista, a sięgające ramion mysie włosy — rzadkie i cienkie. Poruszała się dziwnie, trochę jak pająk, lecz kiedy miała pałkę w dłoni, celnie odbijała tłuczki, a robiła to z taką siłą, której nie mógłby się powstydzić niejeden ćwiczący regularnie mężczyzna. Regulus również nie przypominał typowego gracza. Odpowiedzialny był za poszukiwanie złotego znicza, co wychodziło mu bardzo dobrze, choć nigdy nie potrzebował zbyt dużo ćwiczyć, a jego zainteresowanie quidditchem ograniczało się jedynie do szkolnych rozgrywek. Miał jednak wrodzony talent, byłem pewien, że mógł mu go pozazdrościć nawet sam James Potter.

Co do Blacka, to natknąłem się na niego w holu. Miał już na sobie szatę do quidditcha, a w dłoni ściskał swoją zmordowaną Kometę — ta miotła nie widziała ścierki chyba od czasu kupna, a witki wiecznie sterczały jej pod dziwnymi kontami, jakby jej właściciel naprawdę zamiatał nią podłogę. Rozpoznał mnie już spod drzwi do Wielkiej Sali; cisnął miotłę na bok i chciał chwycić mnie w objęcia, ale zaparłem się rękami, zawstydzony tym wylewnym powitaniem. Jakieś dziewczyny z czwartej albo piątej klasy obejrzały się za nami i zachichotały z zażenowaniem.

— Jak tam konkurs, mistrzu świata?!

— Finał! Jest finał! — Nie mogłem się powstrzymać, aby nie odkrzyknąć, unosząc obie ręce w geście triumfu.

Dopiero kiedy podszedł bliżej, zauważyłem, że wyglądał na trochę niewyspanego, choć niezmiennie tryskał optymizmem. Domyśliłem się, że skorzystał z mojej nieobecności, aby popić i poflirtować.

— Jesteś teraz olimpijczykiem — powiedział gorliwie. — Wczoraj przez cały wieczór opijaliśmy twoje zwycięstwo.

— To dlatego Chojnacki był taki wkurwiony — mruknąłem, wzruszając lekko ramionami. — No trudno. Ale nie dawajmy mu powodów do kolejnych „kurw” i chodźmy.

— Ale… trzeba to oblać!

— Wczoraj oblaliście. Idziemy.

Uwielbiałem quidditcha. Kolorowe, rozmazane plamki śmigające w powietrzu z taką gracją, jakby tańczyły, jednocześnie nokautując swych przeciwników z taką brutalnością, której pozazdrościć im mógł niejeden auror — to było to, co mnie w tym najbardziej pociągało. Ale jeszcze bardziej od oglądania cieszyłem się samą, czując, że podczas gapienia się z trybun coś traciłem. Do drużyny zakwalifikowałem się w drugiej klasie, kiedy nareszcie mogłem przywieźć z domu swoją miotłę, i mimo że wyglądałem na słabeusza, w przestworzach radziłem sobie doskonale. Latanie było czymś, co sprawiało mi naprawdę ogromną frajdę, czułem się w tym naprawdę dobry i wolny. W całej swojej karierze przegraliśmy tylko jeden mecz, więc śmiało mogłem powiedzieć o swojej drużynie — byliśmy naprawdę nieźli.

Mimo mojego karygodnego zaniedbania gry na rzecz eliksirów, na treningu nie grałem wcale gorzej niż zazwyczaj. Jeśli chodzi o Regulusa, to również latał wyśmienicie i uważał na to, co działo się na boisku — chyba pierwszy raz od bardzo dawna, choć on i tak miał zawsze szczęście, psim swędem udawało mu się schwytać znicza, choć nierzadko przez większość meczu siedział na miotle i obserwował grę. Jego słabym punktem (jeszcze sprzed czasu przemiany) był brak dostatecznej koncentracji, potrafił w pewnej chwili zawisnąć nieruchomo w powietrzu i gapić się w przestrzeń, ale i tak był cholernym farciarzem.

*

Mieliśmy naprawdę dużo szczęścia, że jako opiekuna dostaliśmy Snape’a. Nie tylko rezerwował dla nas boisko tak często, jak się tylko dało, ale i przymykał oczy na dowcipy, które robiliśmy graczom z Ravenclawu. Nie oznaczało to jednak, że oni nam się nie odwdzięczali. Wręcz przeciwnie, czynili to z rozkoszą, tylko profesor Flitwick nie traktował swoich podopiecznych tak pobłażliwie. Pewnego słonecznego ranka podczas jednego z naszych licznych treningów nagle poczułem, że moje brwi powiększyły się do takich rozmiarów, że zasłoniły mi oczy. Na nieszczęście moja miotła była tak rozpędzona, że uderzyłem w środkowy słupek, którego bronił Chojnacki. Gdyby nie on, z pewnością spadłbym z miotły i poważnie się uszkodził, o co najprawdopodobniej chodziło Krukonom. Snape i Flitwick łajali tę trójkę dowcipnisiów dobry kwadrans, po czym odjęli im po dziesięć punktów i ukarali tygodniowym szlabanem, a Mistrz Eliksirów dodatkowo zagroził, że następnym razem pójdzie do Dumbledore’a ubiegać się o wydalenie ich z drużyny. Na wieść o tym Regulus okropnie upił się, a następnego ranka rzygał malowniczo pod prysznicem.

W dzień meczu wyjątkowo się denerwowałem. Może nie aż tak, jak przed półfinałem w konkursie, ale powoli zaczynałem mieć dość permanentnego stresu. W drużynie Krukonów na pozycji pierwszego ścigającego grała Paulina Skalska; od wydarzenia w pubie madame Rosmerty nie zaszczyciłem jej ani jednym spojrzeniem, mimo że widywałem ją często na korytarzach lub rozgrzanych przez letnie słońce błoniach, nie mówiąc o prawie wszystkich zajęciach, na które ze mną uczęszczała. Teraz stała niedaleko kapitana drużyny Krukonów i gapiła się na mnie bezczelnie, lecz postanowiłem to zignorować, a zdenerwowanie zamaskować beztroską pogawędką z Regulusem i Sabiną Knot, choć na karku czułem nieznośne mrowienie.

— Chojnacki się wkurzy, jeśli znów się zagapisz, więc tym razem skup się — zwróciła się do Blacka nasza pałkarka, kręcąc niefrasobliwie młynki swoim kijem.

— To nasz ostatni mecz, musimy wygrać — dodałem trochę bardziej do siebie niż do nich, a kiedy rozległ się ostry gwizdek pani Hooch, poczułem, jak coś przewróciło mi się w żołądku.

Dosiadłem swojej niezawodnej miotły i wystartowałem, czując suchość w ustach. Reszta uczyniła to samo.

Gra już od pierwszej minuty była zacięta; na dobry początek ledwo uniknąłem ciosu tłuczkiem i zdobyłem pierwsze dziesięć punktów dla swojej drużyny, dając Ślizgonom okazję do radości. Przewidzieliśmy to: Krukoni nie dorastali nam do pięt, a ich słabą stroną był obrońca, który najpewniej miał dziurawe ręce, skoro przepuścił takiego kafla. Regulus przemknął obok mnie, celowo muskając ramię rąbkiem szaty, po czym wrócił do przeszukiwania nieba.

Jeszcze trzykrotnie daliśmy szansę naszym srebrno-zielonym kibicom do aplauzu, a chwilę później to Krukoni zdobyli prawie minuta po minucie dwadzieścia punktów. Jakiś kwadrans później (jak oznajmił komentujący) szliśmy łeb w łeb: sześćdziesiąt do sześćdziesięciu. Zacząłem się denerwować, ale emocje, adrenalina i złość bardzo pomagały — udało mi się strzelić obrońcy drużyny Krukonów jeszcze trzy bramki. Już przymierzałem się do trzeciej, kiedy jeden z graczy w ciemnoniebieskiej szacie uderzył mnie z całej siły w bok, przez co upuściłem kafla. Automatycznie spojrzałem przez ramię i ujrzałem mknącą tuż obok mnie Paulinę, na jej twarzy malowała się przerażająca złośliwość. Przyspieszyłem, aby móc pochwycić odebraną przez Fidelisa piłkę i przerzucić ją przez złotą obręcz, jednocześnie umożliwiając Regulusowi pochwycenie znicza oraz zdobycie Pucharu. Skalska jednak zrobiła to samo, sycząc do mnie w tak okropny sposób, że jej słowa zdały się być czystą trucizną:

— Mój nowy chłopak jest świetny w łóżku, wiesz? Za to ty pewnie nie wiedziałbyś, jak się za to zabrać, ha, ha, ha!

Śmiała się tak przenikliwie, że nawet w tak ważnej chwili utraciłem cierpliwość. Stało się kilka rzeczy na raz. Cisnąłem kafel w kierunku lewej obręczy, Paulina przyspieszyła i wyleciała przede mnie, a ja zderzyłem się z nią boleśnie. Piłka chybiła celu o dobre pół metra. Pani Hooch natychmiast do nas podleciała i przyznała Ślizgonom jeden rzut wolny. Byłem tak rozdygotany, że dłonie trzęsły mi się okropnie, a w środku wszystko się gotowało, jednak tym razem trafiłem idealnie. Musiałem. Spudłowanie było w tej chwili niemożliwe.  Kafel przeleciał dokładnie przez środek lewej obręczy pomiędzy wyciągniętymi ramionami obrońcy. Nie miałem pojęcia, czy poprzednia pomyłka związana była ze zdenerwowaniem, czy może ze zderzeniem z przeciwniczką, wiedziałem jednak, że Paulina zniszczyła mi ten ostatni w Hogwarcie mecz. Dalsza gra była dla mnie niemalże nie do zniesienia, pragnąłem, aby się jak najwcześniej skończyła. Przeklinałem Blacka w myślach, jednocześnie ponaglając, żeby nareszcie zabrał się za szukanie, ale złapał znicza kilka minut później, więc mogłem spokojnie wylądować na rozgrzanym słońcem boisku wśród wiwatów i oklasków srebrno-zielonych kibiców, mając dość wszystkiego i wszystkich. Słowa Pauliny wciąż dźwięczały mi głośno w uszach jak echo potężnego dzwonu.

Za to ty pewnie nie wiedziałbyś, jak się za to zabrać… HA, HA, HA!

Uściskałem wrzeszczącego z niepohamowanej radości Blacka, po czym odwróciłem się w kierunku grupki Krukonów, którzy wylądowali jakieś dwa metry dalej z ogromnym rozczarowaniem malującym się na twarzach i wzrokiem wbitym w lśniącą w słońcu murawę pod swymi stopami.

— I co, warto było mnie znowu zranić? — zapytałem, kiedy znalazłem się dostatecznie blisko, aby Skalska mogła mnie usłyszeć. Kipiałem ze złości, ale zacisnąłem zęby i wycedziłem przez nie: — Wygraliśmy i bez twojego wpierdalania się. Jesteś najgorszą i najpodlejszą dziewczyną, jaką znam. Daj mi wreszcie spokój.

Zanim sens moich słów do niej dotarł, odwróciłem się i odszedłem z resztą swojej drużyny, aby móc w pełni świętować powoli kończący się rok szkolny oraz zdobyty Puchar Quidditcha. Miałem wrażenie, że chciała coś jeszcze powiedzieć, ale już się nie odwróciłem.  

~*~

Powoli zbliżamy się do czasów spędzonych przez Barty'ego w Azkabanie i w niewoli u ojca. Jak już to wcześniej mówiłam, nie będzie to długie opowiadanie. Bartemiusz jest postacią ważną w Siostrzenicy, więc chciałabym Wam powiedzieć o nim jak najwięcej, ale bez rozdrabniania się.