Rozdział 15

Czasem człowiek musi przejść przez piekło, by zmienić się w anioła.

— A. Lisak

Rzeczywistość w porównaniu z marzeniami okazała się być przykrą tandetą, a wybawienie, które sobie wyśniłem, nastąpiło o wiele później, niż sądziłem. Nie było wybuchów, krzyków, rozpadających się murów, żadna chwała nie miała tu miejsca, a mym zbawicielem nie okazał się Czarny Pan. Z jednej strony był to początek nowego życia, lecz kosztował więcej, niż miałem ochotę zapłacić. W przyszłości wciąż paliły mnie wyrzuty sumienia, choć łatwiej było zachować spokój.

Dzień czy noc… jak każda inna. Tak naprawdę w Azkabanie nie dzielono doby na dzień i noc. Była jedna pora, którą mogłem zwać jedynie mrokiem. Moje oczy całkowicie odwykły od blasku słońca, w zasadzie… nawet nie potrafiłem sobie przypomnieć, jak ono wyglądało. Nie miałem już powodów, aby żyć. Było mi obojętne, co się ze mną stanie. I właśnie w tym właśnie momencie coś zaczęło się dziać.

Pierwsze, co zwróciło moją ospałą uwagę, to poruszenie dementorów. Nie miałem pojęcia, jak długo przebywałem w Azkabanie, lecz musiało to trwać dość długo, gdyż nauczyłem się rozpoznawać nastroje strzegących nas stworów — była to przeklęta umiejętność, którą posiadał każdy więzień. W pewnej chwili dementorów ogarnęło podniecenie, jednak nie takie, jak przed śmiercią któregoś z mieszkańców wieży. Byli źli i poruszeni. Dopiero jakiś czas później usłyszałem jak przez mgłę ludzkie kroki. Dwójka śmiertelników z zewnątrz zbliżała się ku mojej celi, a ja po prostu siedziałem pod ścianą i wpatrywałem się niewidzącym wzrokiem w swoje długie, brudne paznokcie. Ciężkie żelazne drzwi jęknęły przeciągle, a do środka wśliznął się dumny mężczyzna podtrzymujący wątłą kobietę. Mój umysł pierwszy raz od bardzo wielu dni się rozjaśnił. Poznałem te osoby: mój ojciec i matka. Już nie pamiętałem ich obliczy, może dlatego tak zszokowały mnie zmiany, które zaszły w ich wyglądzie. Crouch bardzo się postarzał, jego twarz poorana była licznymi zmarszczkami, a we włosach lśniły srebrne pasma. A matka… ten obraz już zawsze nawiedzał mnie w snach. Ona ledwo stojąca na nogach, a w tle mrok mojej celi; odziana się jak zwykle bardzo elegancko, lecz to było tylko przebranie. Wyglądała jak trup. Wyschnięte wargi, sflaczałe, szare policzki, przerzedzone, wypłowiałe włosy uczesane w rozpadający się kok i zamglone, zapadnięte w oczodołach gałki, które wcześniej były dla mnie jedynymi słońcami w całym wszechświecie. Pergaminowa skóra ciasno opinała kościste dłonie, a czerń szaty tylko podkreślała jej chudość. Zewnętrzne piękno, które kiedyś biło od niej anielskim blaskiem, zgasło na dobre. Moje serce zabolało tak, jak jeszcze nigdy dotąd, ponieważ to ja ją zniszczyłem.

Upadła przy mnie na kolana, obejmując tak mocno, jak pozwalało jej na to skrajne wycieńczenie, a ja ocknąłem się dopiero wtedy, gdy poczułem jej ciepło. Objąłem ramionami jej wątłą postać, czując każdą kość przebijającą się przez cienką szatę. Cichy szloch stłumiły moje łachmany, w które wtuliła twarz. Zacisnąłem powieki, aby zapomnieć o świecie, który w tej chwili mnie otaczał. Znów byłem w naszym domu, matka również; nie nękały nas żadne problemy, a ojciec nie istniał. Oboje byliśmy znów piękni i zdrowi. To był wtedy mój Raj.

— Nie ma czasu. — Z błogiego stanu wyrwał nas surowy głos ojca. Zaczął grzebać w torbie, którą miał na ramieniu, a matka odsunęła się ode mnie, z trudem hamując szloch. — Masz.

— O c-co tu ch-chodzi? — odezwałem się, a mój głos wydał mi się obcy i nienaturalny, ojciec jednak zignorował to pytanie.

Rzucił mi pod nogi szatę, która należała do jego żony, po czym wyciągnął z kieszeni maleńki flakonik wypełniony jakąś przezroczystą substancją i podetknął mi go pod nos, mówiąc:

— Wypij to i przebieraj się. Szybko.

Zanim zdążyłem zareagować, wyrwał mi z głowy kilka włosów i wrzucił do nieco większej butelki, którą podał matce. W tym momencie wszystko zrozumiałem. Nie mogłem się na to zgodzić! To moja kara, którą byłem zmuszony odsiedzieć… I słusznie! Nie byłem już dzieckiem i nie mogłem pozwolić, aby matka pokutowała za moje winy!

— Nie, nie zrobię tego! — wysyczałem, patrząc to na Croucha, to na jego żonę. — Idźcie już stąd…

— Mówiłem ci? — Ojciec rzucił jej surowe spojrzenie. — Chodźmy. Ten niewdzięczny bachor nigdy nie doceni twojego poświęcenia.

Odwrócił się, aby opuścić celę, ale matka czym prędzej go powstrzymała, starając się nie wydawać z siebie żadnych odgłosów, po czym zwróciła się do mnie:

— Barty, proszę. Dla mnie nie ma już ratunku, a wiem, że jesteś niewinny. Świat wierzy w twoją winę, lecz kłamstwom łatwiej jest zaufać. Przyjmij tę ofiarę. Przez te wszystkie lata nie dość okazywałam ci, jak cię kocham… Wyjdź z więzienia razem z ojcem i bądź wolny. Zacznij nowe życie… To moje… moje ostatnie życzenie, proszę, nie zawiedź mnie.

Jej kościste dłonie spoczęły na moich policzkach, a wyblakłe oczy zaszkliły się od łez, które szybko spłynęły po wysuszonej twarzy. Mówiła tak szczerze, że prawie uległem. Mało tego, wyciągnęła z kieszeni swoją różdżkę i wręczyła mi ją. W mojej głowie nie mogło się pomieścić, dlaczego to robiła. Przez ten czas straszliwie cierpiała, choć mogła odwrócić się ode mnie tak, jak całe społeczeństwo. Mogła usunąć mnie ze swojego życia i powrócić do normalności, lecz ona wolała dokonać swych dni wśród dementorów, morderców i psychopatów jako jeden z potępionych. Pokazała swoją odwagę i kolejny raz udowodniła, że była moim aniołem. W jej oczach spostrzegłem błaganie, jakiego nigdy wcześniej nie widziałem. Uległem.

Później wszystko poszło szybko. Zamieniliśmy się ubraniami, wypiliśmy eliksir, a wszystko to pod czujnymi, nerwowymi spojrzeniami Croucha. Patrzyłem na matkę, jak tłumiła okrzyki bólu i wciskała do ust zaciśnięte pięści. Najgorsza była świadomość, że już nigdy jej nie zobaczę. Nigdy nie poczuję jej ciepła i zatracę się w lodowatym mroku kontroli ojca. Serce waliło mi w piersiach jak oszalałe, choć czułem, że sam w tym momencie konałem. Zupełnie nie zależało mi na tym, czy misja ratunkowa mego ojca się powiedzie. Sumienie piekło mnie nieznośnie, tak że prawie nie czułem przemiany. Szybko jednak spostrzegłem, że włosy opadły mi na twarz, a ciało skurczyło się gwałtownie. Czułem się tak, jakby po mojej skórze biegały mrówki. Byłem teraz matką, a ona była mną. Schowała pod szatę buteleczkę z eliksirem i zwróciła na mnie wzrok swych… a raczej moich oczu. To było jej ostatnie spojrzenie, lecz nigdy nie byłem go w stanie sobie przypomnieć. Być może dlatego, że ojciec w tej samej chwili strzelił we mnie Imperiusem.

*

Z drogi do domu niczego nie potrafiłem przywołać, choć czasami wytężałem pamięć i widziałem przebłyski… jakby mijane po drodze cele, podróż łodzią… choć może to jedynie projekcja wycieńczonego umysłu. Na koniec oślepiający blask świec w marmurowym holu — dopiero tam doszedłem do siebie. Mój rozum stał się jasny i świeży, choć światło po miesiącach nieustannego przebywania w mroku raniło moje oczy do łez. Klątwa najpewniej została zdjęta, lecz… zaraz… różdżka, którą podarowała mi matka, gdzieś zniknęła. Ale przecież mogłem się tego spodziewać. Kiedy rodzice odwiedzili mnie w Azkabanie, nie wiedziałem, jak będzie wyglądać moje życie tutaj, choć nieświadomie i w głębi serca przeczuwałem, jak się to skończy. Z jednego więzienia — zakurzonego i nędznego — trafiłem do drugiego — opływającego w bogactwa i luksusy, cięższego, które pozbawia tożsamości. A strzec mnie będą nie dementorzy, ale po stokroć gorszy i straszniejszy od nich potwór. Tak miało wyglądać to nowe życie.  

Powitała mnie Mrużka. Odebrała płaszcz mojej matki i powiesiła na haku, po czym przemówiła spokojnie:

— Paniczu Barty, pójdzie panicz ze mną.

Byłem bezwładną marionetką w rękach swego ojca i skrzatki, która pociągnęła mnie za matczyną, smukłą rękę w stronę najbliższej łazienki. Najwyraźniej została już dawno uprzedzona o ostatecznej woli pani, choć wydawało mi się, że krzywiła się z niesmakiem, musząc dotykać dłoni pani, która w tej chwili konała w Azkabanie.  

Kąpiel była już przygotowana. Wanna wypełniona gorącą wodą z pianą, na stoliku leżały poukładane równiutko moje stare szaty, a na tej czystej kupce spoczywała fiolka, najprawdopodobniej antidotum, które miało przywrócić dawne ciało. Skrzatka poradziła mi od razu je wypić, po czym dodała niepewnie:

— Pan kazał panicza pilnować. Będę za drzwiami. Proszę się nie spieszyć. Panicz musi też zjeść kolację, a później ojciec wzywa do siebie.

Prędko się wycofała, a ja zostałem całkiem sam. To wszystko było niczym jakiś przedziwny sen, z którego nie mogłem się obudzić. Bezmyślnie zrzuciłem stare, kobiece szaty, wlazłem do wanny i zanurzyłem się aż po samą szyję w gorącej, pachnącej jaśminem wodzie. Ogarnęło mnie tak rozkoszne odprężenie, że przez chwilę zapomniałem o bożym świecie. Zamknąłem oczy, poddając się narastającej, przyjemnej senności, jednak gdzieś w głowie wciąż miałem słowa Mrużki. Ojciec wzywa do siebie. Na samą myśl poczułem gorącą nienawiść, lecz ta nie mogła znaleźć ujścia — Imperius świetnie ją hamował.

Bardzo chciałem tutaj zostać, jednak wiedziałem, że to niemożliwe. Ojciec już od dawna czekał na mnie jak kot, który czyha na mysz, aby ją złapać i zeżreć. Teraz mógł robić to, czego pragnął od lat — sterować swoją własną, żywą lalką. Wygramoliłem się z wielkiej kadzi, wytarłem dokładnie całe ciało i ubrałem czyste szaty. Podszedłem do lekko zaparowanego lustra i spojrzałem na siebie; znów byłem dawnym nudnym Bartemiuszem jeszcze sprzed przyjaźni z Regulusem. Straciłem już nadzieję na to, że kiedyś zobaczę starego przyjaciela. Łączyła nas niesamowita więź, ale czy przetrwała ten czas? Mogłem nawet powiedzieć, że na swój sposób go… kochałem. Potrzeba było wieków w Azkabanie, żebym to zrozumiał.

Mrużka czekała za drzwiami łazienki jak pies przywiązany do klamki. Kiedy na mnie patrzyła, w jej wielkich, błyszczących oczach widziałem strach, który nieumiejętnie usiłowała zamaskować. Zaprowadziła mnie do kuchni, jakbym nigdy dotąd nie był w tym domu, choć faktycznie w tej części dworku przebywałem bardzo rzadko. Skrzatka posadziła mnie na żelaznym, wysokim krześle przy białym, drewnianym stole, na którym postawiła talerz gorącej dyniowej zupy. Skosztowałem i od razu poczułem smak Hogwartu. Zamknąłem na chwilę oczy i znów ujrzałem długie stoły czterech domów w Wielkiej Sali.

— Ojciec panicza czeka w gabinecie — powtórzyła, gdy już opróżniłem misę.

Cały ten dzień był dla mnie tak niedorzeczny i absurdalny, że nie potrafiłem sobie wyobrazić, czego Crouch ode mnie oczekiwał. Wyciągnął mnie z Azkabanu… I co dalej? Gardził mną i był pierwszym, który widział mnie w więzieni, a teraz musiał znosić znienawidzonego syna w swoim domu. Zamienił ukochaną żonę na najgorszego wroga — nie potrafiłem tego pojąć. Kiedy o tym myślałem, czułem w sercu ponurą satysfakcję. Pobyt w tym miejscu był dla mnie bolesny, lecz i ojciec otrzymał właśnie swój krzyż, z którym musiał od dzisiaj żyć. Przyrzekłem sobie, że uprzykrzę mu życie na tyle, na ile tylko będzie to możliwe.

Mrużka trzymała mnie za rękę przez całą drogę do pokoju ojca. Drzwi były uchylone, więc weszliśmy do środka bez pukania. Bardzo rzadko bywałem w tym pomieszczeniu. Ściany pokrywały tylko i wyłącznie półki wypełnione książkami; ich pozłacane grzbiety błyszczały zachęcająco w drżącym świetle świec. Nie pamiętałem, ile czasu minęło od momentu, kiedy ostatni raz coś czytałem.

Ojciec stał przy wąskim, wysokim oknie, za którym panował niemal całkowity mrok. W momencie, gdy usłyszał kroki na korytarzu, jednym mocnym szarpnięciem zaciągnął grube, ciężkie zasłony uszyte z ciemnozielonego brokatu i odwrócił się. Światło spoczywających na dębowym biurku świec padało teraz na jego twarz, dzięki czemu mogłem dobrze jej się przyjrzeć, bo w Azkabanie dane mi było dostrzec jedynie paskudną maskę zafrasowanego mężczyzny. Jego idealnie ułożone włosy przyprószone były siwizną, równiutko przystrzyżone wąsy przybrały barwę stalowej szarości, a oblicze przysłaniały niezliczone zmarszczki. Choć nie był jeszcze aż tak stary, jedynie oczy zdradzał zapał i energię. Gdy nareszcie mnie ujrzał, jego wargi zacisnęły się impulsywnie. Od razu spostrzegłem, że ojciec bardzo przeżywał to spotkanie, ja natomiast miałem tego już dość. Usiadłem bez skrępowania na niewielkiej, miękkiej sofie ustawionej tuż przy drzwiach i wyciągnąłem przed siebie nogi, krzyżując je w kostkach i oczekując na werdykt. Czułem się całkowicie bezradny, nie miałem różdżki, a Mrużka trzymała się kurczowo mojej szaty, jakby się bała, że za chwilę podłoga zniknie, a ona spadnie do przedsionka i skręci sobie kark.

Przez chwilę w gabinecie panowała nieprzyjemna, krępująca cisza, słychać było tylko niespokojny oddech skrzatki. Ona bała się o moje bezpieczeństwo bardziej niż ja sam. W końcu ojciec poruszył się, a jego twarz ożyła, jakby Crouch zdjął maskę i odsłonił swe emocje. Dostrzegłem błyszczącą w jego oczach nadzieję, jakby pragnął, abym rozpłynął się w nicość i zabrał ze sobą zalegający na jego barkach krzyż.

— Nie myśl, że wyciągnąłem cię z Azkabanu, abyś mógł swobodnie kontynuować te paskudne obrządki. — Mogłem się tego domyślić. W głosie Croucha wyraźnie brzmiał chłód i lodowate obrzydzenie, a on sam okrutnie wytrzeszczył oczy. — Wiedz, że gdyby to ode mnie zależało, zgniłbyś w więzieniu, bo nie zasługujesz na nic innego, jak tylko na śmierć wśród dementorów.

Jego przepełnione wstrętem słowa nie zrobiły na mnie najmniejszego wrażenia, natomiast Mrużka pisnęła cicho u mego boku, ale ojciec zignorował ją. Jeszcze nigdy nie widziałem go w takim stanie. Jad i nienawiść zżerały go od środka, sprawiały niemalże fizyczny ból, który chciał przekazać mnie. Nie skomentowałem jego słów, więc Crouch ciągnął dalej:

— Nie zmierzam tolerować nieróbstwa i nieposłuszeństwa. Mam nadzieję, że nie jesteś aż tak głupi, aby spróbować ucieczki. Czas, który ci pozostał, poświęcisz na naukę. Od tej chwili będziesz nieustannie pod moją kontrolą i nie wyobrażaj sobie, że uda ci się mnie przechytrzyć.

Przez krótką, lecz bardzo intensywną chwilę patrzyliśmy sobie w oczy. Ojciec drgnął i zacisnął zęby, aż napięły się jego mięśnie po obu stronach żuchwy, ja natomiast uśmiechnąłem się delikatnie i rzuciłem pobłażliwie:

— Od dawna marzyłeś o tej chwili, prawda?

Odpowiedziało mi jedynie kolejne zaklęcie Imperius. To była ostatnia scena, którą pamiętałem.

*

Życie pod ciągłą kontrolą ojca było z całą pewnością o wiele łatwiejsze i spokojniejsze, niż gdybym pozostawał przy własnych zmysłach. Z początku klątwa oddziaływała na mój umysł z taką siłą, że całe tygodnie zlewały mi się w jedno. Nie potrafiłem zaobserwować, kiedy kończyła się noc, a kiedy dzień (dokładnie tak, jak w Azkabanie), zwłaszcza że niejednokrotnie siedziałem w książkach do późnych godzin. Nie potrafiłem sobie przypomnieć pierwszych kilkunastu tygodni, choć niejednokrotnie wytężałem pamięć z nadzieję, że uda mi się przywołać chociaż najdrobniejszy obraz z tamtego okresu. Mimo to wiedziałem, że nigdy nie byłem sam. W momentach, kiedy ojciec wychodził do ministerstwa, strzegła mnie Mrużka. Stała mi się bliższa niż matka, niż ktokolwiek na świecie. Przez pierwsze dni to ona musiała się mną opiekować, gdyż siła nałożonych na siebie zaklęć mego ojca była tak wielka, że nie byłem w stanie samodzielnie się umyć lub unieść łyżkę do ust. Żyłem wtedy tylko i wyłącznie przeszłością, jakby ktoś zamknął mnie w moje własnej głowie. Nieustannie przeżywałem stare emocje, widywałem twarze osób, które w pewien sposób były dla mnie ważne… Co dziwne, nie widywałem ani ojca, ani Mrużki, jakby ta dwójka nie miała dostępu do mego serca. Darzyłem ich bardzo silnymi uczuciami, które nagle zasnęły, lecz wiedziałem, że w momencie, kiedy działanie klątwy osłabnie, nienawiść do ojca wybuchnie na nowo, a miłość do Mrużki rozkwitnie jak kwiat po mroźnej zimie.

Dostrzegłem, że mój umysł szybko nauczył się neutralizować działanie Imperiusa. Coraz częściej zdawałem sobie sprawę z docierającego do mnie głosu ojca, z poleceń, które mi wydawał… Od czasu do czasu budziłem się z głębokiego snu i orientowałem się, że siedziałem w wannie lub przeglądam kolejną książkę. Ojciec usiłował wtłoczyć mi do głowy wiedzę, lecz byłem w stanie przyswoić jakieś informacje tylko wtedy, gdy Croucha nie było w pokoju. Kiedy już wyswobodziłem się spod kontroli ojca, niejednokrotnie zastanawiałem się, czemu miała służyć ta nauka. Gdybym miał do śmierci pozostać w niewoli, na nic by mi się to nie zdało. Czyżby Crouch miał nadzieję, że z czasem jego czary przesiąkną mój umysł do tego stopnia, aby ojciec mógł mnie przywrócić światu?

Mrużka nie odstępowała mnie na krok. Podczas rzadkich, krótkich przebłysków świadomości spostrzegałem, że moja obecność sprawia jej przyjemność. Ja również lubiłem z nią przebywać, gdyż skrzatka zdawała się całkowicie akceptować zbrodnię, której się dopuściłem. Było w niej bardzo dużo współczucia, często prosiła ojca, aby ten zapewniał mi jakieś drobne rozrywki za dobre sprawowanie, lecz on prawie nigdy się na to nie zgadzał. Jedną z nich były spacery, na które Mrużka starała się zabierać mnie jak najczęściej. Przechadzaliśmy się po ogrodzie, co bardzo często sprawiało, że udawało mi się odzyskać świadomość i wywoływało silne emocje. Niemal każda dróżka, każde drzewo i miejsce na trawniku przywoływało wspomnienie matki. Jej pojawiająca się we snach twarz raniła najbardziej, lecz nie mogłem zapowiedz tym wizjom. Od kiedy odeszła, a ja spędzałem każdą minutę swego nowego życia w ogromnym, pustym dworze, ogród całkowicie się zapuścił. Maleńkie jeziorko szybko pokryło się rzęsą, ładnie wytyczone rabatki z różnobarwnym kwieciem zmieniły się w zachwaszczone pola, a elegancko przycięte krzewy dwukrotnie się powiększył, odcinając rodzinny dom od reszty świata. Wielki dwór stał się fortecą.

Ojcu nie wystarczała klątwa Imperius, aby mną zawładnąć. Był już przygotowany na mój powrót do domu; zaraz po tym, jak opanował moją wolę, narzucił na mnie pelerynę-niewidkę, pod którą musiałem siedzieć dzień i noc. Ojciec niezwykle rzadko przyjmował gości, lecz w momentach, kiedy ktoś go odwiedzał, Crouch zamykał mnie w kuchni i zakazywał się odzywać. Będąc pod działaniem Imperiusa, nie mogłam mu się przeciwstawić, choć pragnąłem tego całym sercem.

Uwaga niemal całkowicie została skierowana do mego wnętrza. Z trudem spostrzegałem otaczający mnie świat, który stał się ciemniejszy i jakby… bardziej zamglony. Dzięki temu zacząłem być bardziej wyczulony na to, co działo się wewnątrz mnie. Często marzyłem o Czarnym Panu. Choć nigdy nie widziałem jego oblicza, wyobrażałem sobie Lorda Voldemorta jako anioła, pięknego i potężnego władcę, którego twarz jaśniała jakąś znajomą świętością. Marzyłem, że pewnego dnia przyjdzie po mnie i wyrwie z zaborczych łap ojca, a role się odwrócą — to ja stanę się panem, a on będzie moim więźniem. Te wyobrażenia budziły we mnie ogromne emocje, które z kolei wywoływały przerażające sny. Czasami balem się tego, co przyniesie noc, gdyż bardzo często śnili mi się dementorzy. Byli moim największym koszmarem, choć porównywalny lęk wywoływały we mnie oblicza matki. Setki, tysiące twarzy, których piękno było zbyt upiorne, abym mógł się nim napawać.

Nie było mnie na jej pogrzebie. Mrużka opowiedziała, roniąc łzy, że matka umarła niedługo po tym, jak ojciec wyciągnął mnie z Azkabanu. Pochowano ją na terenie więzienia, a niedługo potem Crouch zorganizował cichy pogrzeb swojej żony, na który nie przyszedł absolutnie nikt. Ojciec był całkiem sam. Wtedy pierwszy i ostatni raz mu współczułem, a od tego momentu wiedziałem, że to duch mojej matki nawiedzał mnie w snach.

To nie była ostatnia wiadomość, która mną wstrząsnęła. Pewnego zimowego poranka siedziałem wraz z Mrużką w kuchni, a skrzatka czytała mi na głos Proroka Codziennego, aby uprzyjemnić mi śniadanie. Choć żadna wcześniejsza informacja do mnie nie docierała, kiedy usłyszałem fragment artykułu, w którym pisali, że Regulus Black właśnie został uznany za zmarłego, coś pękło. Kiedy ta wiadomość przewinęła się przez mój umysł, wyrwałem się z czarodziejskiego snu, który spętał moją wolę. Utkwiłem wzrok wytrzeszczonych oczu w wyszorowanym blacie stołu, a przerażająca prawda rozchodziła się po moim ciele jak śmiertelna trucizna; serce biło szybko i równomiernie, a dłonie zaczęły drżeć. Musiałem głębiej oddychać, ponieważ kuchnia w pewnym momencie rozmyła się i pociemniała, a otaczające mnie dźwięki naparły na moją głowę ze zdwojoną siłą. Od kilku miesięcy odgłosy płynące ze świata docierały z taką intensywnością, jakby przyszło mi zamieszkać pod wodą. Teraz zaś nadmiar bodźców wywołał gorączkę, która zaniepokoiła Mrużkę.

— Panicz Barty dobrze się czuje? — zapytała, a gazeta wyleciała jej z rąk i opadła miękko na podłogę.

Spojrzałem w jej ogromne oczy. To była kwestia jednej sekundy. Bezmyślnie zerwałem się z krzesła, a kuchnia jeszcze raz zawirowała mi przed oczami. Rzuciłem się w stronę uchylonych drzwi, ale byłam jak pijany, z trudem powłóczyłem nogami, jakbym brnął przez sięgające pasa bagno. Skrzatka narobiła straszliwego rabanu, a jej rozdzierające wrzaski bardzo szybko ściągnęły do kuchni ojca. Nie wiedziałem, co się działo. Jakaś potężna, nieznana mi wcześniej siła powaliła mnie na podłogę, a ja poczułem, że uderzyłem czołem w próg; twarz zalało mi wilgotne ciepło.

— Co tu się dzieje?! — To krzyk ojca trochę mnie ocucił. — Coś ty narobiła, głupi skrzacie!

— Mrużka nie wie… Nie wie! Czytała paniczowi Proroka… A kiedy się dowiedział, że panicz Black nie żyje… oszalał! Oszalał! — Rozdzierający szloch skrzatki wypełnił nie tylko kuchnię, ale i resztę domu. — Mrużka przeprasza, przeprasza…

Rozglądałem się dookoła, ale widziałem jedyne jakieś czerwone, rozmazane kształty. Moją uwagę zwrócił jakiś szybki, gwałtowny ruch, a do uszu dotarł suchy, nieprzyjemny trzask, który uciszył te rozpaczliwe jęki.

Ojciec uderzył Mrużkę.

— Już nigdy nie opowiadaj mu o tym, co piszą w gazetach! — wrzasnął, a w jego głosie zabrzmiał lęk, który Crouch nieumiejętnie maskował gniewem. — Masz go strzec, a nie opiekować się nim jak matka! On nie ma matki!

Zaklęcie Imperius na nowo zawładnęło moim umysłem.

~*~

Zastanawiałam się, jak długo pociągnąć wątek Barty’ego uwięzionego w domu. Postaram się wymyślić coś na jeszcze jeden rozdział, a później moja ulubiona część! Dedykacja dla Patrycji. :*