Rozdział 12

Cierpliwość kata jest narastającą wściekłością.

— J. Gadawski

Pojawiliśmy się w lasku niedaleko jakiejś polskiej wioski zamieszkałej najprawdopodobniej przez samych mugoli. To powinno być względnie bezpieczne miejsce, a Bellatriks — choć wariatka — nie wyglądała na głupią i nie zaryzykowałaby zdemaskowania. Opowiadała kiedyś, jak lata temu w ramach łapówki musiała oddać swój dwór, aby uniknąć uwięzienia. To ona dowodziła mną, swoim mężem i szwagrem, była lwicą, która obudziła się po wielu latach snu, żeby znów polować. Dwa bezwładne ciała padły z głuchym hukiem na ściółkę pośrodku małej, okrągłej polany. Bella wyciągnęła różdżkę bez cienia wahania na pięknej, ogarniętej gorącym płomieniem szaleństwa twarzy i rozkazała nam się cofnąć, a żaden z nas nie był na tyle głupi, aby jej nie posłuchać — choć zawsze budziła niepokój, teraz wyglądała naprawdę przerażająco. Różdżka opadła, a pani Longbottom ocknęła się i zaczerpnęła gwałtownie powietrza, jakby wynurzyła się z wody. Była zupełnie zdezorientowana, kiedy otworzyła mętne oczy; zanim jednak zdołała rozejrzeć się dookoła, padło pierwsze zaklęcie — pierwszy Cruciatus. Trwał długo, a kobieta tarzała się po ziemi, wrzeszcząc tak, jakby ją obdzierano ze skóry. Jeszcze nigdy czegoś podobnego nie widziałem, choć wiele razy wyobrażałem sobie, jak mogły wyglądać tortury; kiedy z gardła porwanej wydobyły się pierwsze krzyki, wypełniła mnie mieszanina silnych i skrajnych uczuć — obrzydzenia, strachu, dzikiego podniecenia i jakiś dreszczyk fantastycznej energii. Naprawdę można było to zrobić i wcale nie wyglądało na trudne. Wystarczyło po to sięgnąć.

— Teraz porozmawiamy, Alicjo! Porozmawiamy? — Bellatriks przewróciła dyszącą i pojękującą czarownicę na plecy jednym kopniakiem, po czym pochyliła się nisko nad jej skrytą za splątaną, ciemną grzywką twarzą. — Chyba wiesz, o co chcę cię spytać?

Usłyszałem odgłos plucia, a Lestrange wyprostowała się raptownie. Bluznęła pod jej adresem potokiem przekleństw, ocierając z oczu zaprawioną krwią plwocinę. Alicja Longbottom śmiała się, lecz szybko reakcja ta zmieniła się w rozpaczliwy wrzask — Klątwa Cruciatus na nowo ugodziła w jej ciało. Gdy wieki później Bella cofnęła zaklęcie, słychać było tylko nierówne dyszenie obu pań.

— Bierzcie się za niego, a ja jeszcze trochę się pobawię z naszą drogą Alicją — warknęła i kopnęła porwaną w brzuch.

Zadawała jej wciąż jedno i to samo pytanie („Gdzie jest Czarny Pan, szlamiasta kurwo?!”), lecz kobieta nie odpowiadała, co skutkowało powtarzającymi się torturami, a każde na nowo wypowiadane zaklęcie trwało coraz dłużej i dłużej. Patrzyłem na to bez cienia litości, który mógł zamroczyć mi serce, choć widok drgającego w nienaturalnych impulsach ciała kobiety w pewnym momencie wywołał we mnie mdłości i musiałem odwrócić wzrok. Tymczasem po drugiej stronie polanki dwaj czarodzieje majstrowali przy drugim porwanym; wszystko działo się szybko i sprawnie: Rabastan machnął różdżką, a pan Longbottom oprzytomniał. Choć nie mógł się ruszać, momentalnie spróbował rzucił się gdzieś na bok, jakby poszukiwał różdżki, ale Rudolf wyciągnął ją zza pazuchy i zapytał, pogardliwie wykrzywiając wargi:

— Tego szukasz?

Odrzucił ją od siebie, po czym uniósł swoją, a zaklęcie ugodziło pulchnego mężczyznę w pierś. To musiały być o wiele gorsze tortury dla Alicji niż przeżywanie Cruciatusa Bellatriks: patrzenie na cierpienie męża, choć w tej chwili i tak była tego nieświadoma. Natomiast Bella trzymała ją mocno za włosy, tak, aby nie mogła odwrócić głowy, jednak ani jedno słowo nie zostało wypowiedziane — kobieta straciła przytomność. Przypominało to trochę jakiś zaklęty krąg, w którym Bellatriks, jej małżonek oraz Rabastan torturowali bezbronną dwójkę aurorów, ja natomiast byłem gdzieś poza nimi, stałem jak zahipnotyzowany i przyglądałem się tej groteskowej scenie. Śmierciożercy niczym upiory w czarnych szatach tańczyli dookoła swych ofiar, wydając przy tym takie dźwięki, że od samego słuchania włos jeżył się na głowie. Przerażające, lecz zarazem fascynujące. Klątwa Cruciatus padała często i bezlitośnie, przeciągając się nienaturalnie długo, aż chciało się rzucić na któregoś z nich i wyrwać mu różdżkę z ręki; coś przewróciło mi się w żołądku, gdy z sinych, spuchniętych ust torturowanych zaczęła płynąć prawie czarna, obrzydliwie lepka krew.

— Bellatriks, może już wystarczy — mruknąłem, chwytając ją za ramię, wiedząc, że mogę tego gorzko pożałować. — Przecież teraz nie są w stanie niczego zrobić… powiedzieć… Może zabierzmy ich do Malfoyów…

Ale ona tylko odepchnęła mnie z zadziwiającą siłą i zaśmiała się złowieszczo; w czarnych oczach płonęło najczystsze szaleństwo, które ożywiało jej twarz.

— Myślisz, że robię to pierwszy raz? — zawołała. — Nie pouczaj mnie! Wiesz, jak nazwałby cię Armand? Ten, Który Obserwuje. Z patrzenia nie ma żadnego pożytku, więc bierz się w końcu do roboty. Znasz zaklęcie.

— Jaki Ar… Zresztą nie po to ich tu ściągnęliśmy…!

W tej chwili wszystko ustało. Ofiary naszych tortur padły na ściółkę oblane potem zmieszanym z ich własną krwią, lecz bez śladu jakichkolwiek oznak życia, natomiast Rabastan i Rudolf spojrzeli na mnie wzrokiem pełnym niecierpliwego oczekiwania. Pierwszy raz przeraziło mnie to wszystko, a oczy… Boże, oczy wpatrujących się we mnie śmierciożerców strzelały takimi piorunami…

— Na co czekasz? — warknął młodszy Lestrange. W nim tortury te wywołały bardzo nieprzyjemną agresję, z którą nie chciałbym się zetknąć. — Do Malfoya mieliśmy ich nie zabierać. No, już, bez gadania, to nie przedstawienie.

Dopadł do mnie i szturchnął prowokująco. Uniosłem więc różdżkę (zdenerwowany palącymi spojrzeniami), a zaklęcie już cisnęło mi się na usta. Choć w gardle coś mnie dławiło, nie zawahałem się. Nie mogłem. Po prostu wiedziałem, że jeśli będę dzielił z Lestrange’ami tę zbrodnię, coś nowego zacznie się w moim życiu, a jakieś drzwi za mną zamkną się ostatecznie. Pozostawię Regulusa, Hogwart, matkę, ogrody… Będę jak tabula rasa, aby na nowo dać się zapisać — świeższym, szlachetniejszym atramentem z krwi torturowanych.

— Crucio.

Przez moje ramię przebiegł jakiś przyjemnie gorący impuls, który znalazł ujście na końcu różdżki i ugodził w mężczyznę. Świadomie wybrałem Longbottoma, nie mogąc znieść myśli, że miałbym torturować kobietę, a jej wrzaski… nie mogłem przyczynić się do jej cierpienia, to byłoby za dużo jak na pierwszy raz.  

Nigdy w życiu nie czułam czegoś podobnego. Jakby gorąca żyłka złączona z moją dłonią przylgnęła do piersi mężczyzny, poderwała go nad ziemię i wygięła ciało w nienaturalny łuk, prawie łamiąc mu kręgosłup. Zanim nocną ciszę przerwał kolejny z niezliczonych krzyków, usłyszałem trzask kości. Bolesny wrzask pełen cierpienia — nieopanowany, kaleczący uszy. To było potwornie nieludzkie, choć zarazem fascynujące; wpatrywałem się w odchodzącego od zmysłów Longbottoma jak urzeczony, próbując opanować odczuwanie tej niesamowitej władzy, która paliła mnie w środku jak trucizna. Sam już nie wiedziałem, ile to mogło trwać, kiedy nagle zdałem sobie sprawę z tego, jak auror musiał przeżywać każdą sekundę, a jego obciążone Klątwą Cruciatus ciało gotowało się od środka — spostrzegłem, że z twarzy zaczęła iść para. W panice cofnąłem zaklęcie i przełknąłem ślinę, czując okropną suchość w gardle. Spojrzałem kolejno na towarzyszących mi śmierciożerców, a oni roześmiali się łagodnie. To wszystko było jak gra.

— Bardzo dobrze, Barty — pochwaliła mnie Bellatriks, a jej głos był o wiele łagodniejszy niż wcześniej. Znowu poczułem się jak uczeń. — Nie było chyba tak źle, bo podejrzewałam, że klątwa nie zadziała. Dobry piesek!

Bracia roześmiali się, a ona na nowo uniosła różdżkę, chichocząc jak opętana. I wszystko rozpoczęło się od nowo — miałem wrażenie, że torturowaliśmy ich dla samych tortus, a wydobycie informacji od początku było przykrywką. Jednak nic się już dla mnie nie liczyło, bo wpadłem w najprawdziwszy trans, który trwał — jak regularna fala Cruciatusów — wiele, bardzo wiele godzin.

Nie miałem pojęcia, co przywróciło mi zmysły. Masa wrzasków, potem jakieś brutalne pchnięcie, szarpnięcie gdzieś w okolicy pępka i całkowite zatracenie w próżni. Gdyby nie napierające zewsząd ciśnienie, pewnie byłbym zwymiotował, bo wszystko dookoła wirowało. To trwało bardzo długo, a kiedy już skończyło… Klęczałem na marmurowej podłodze, a w głowie kręciło mi się od nadmiaru emocji i długiej podróży w ciasnej czasoprzestrzeni, oddychając głęboko, by nie narzygać na podłogę. Refleks kazał natychmiast zerwać się na równe nogi, ale zachwiałem się i musiałem się czegoś przytrzymać (tym czymś był Rudolf), ale okazało się, że wszyscy znaleźliśmy się w apartamencie Lucjusza Malfoya.

— Cholera. I wszystko na nic! — warknął Rabastan. Wściekał się jak rozdrażniony pies, lecz od razu spostrzegłem na jego twarzy nieskrywane przerażenie. Zwrócił się w stronę Bellatriks, jakby to ona była winna niepowodzeniu. — I co na to powiesz?

— Jak to na nic? — wrzasnęła, a oczy wylazły jej na wierzch. — Po takiej dawce Cruciatusa to tylko kwestia czasu, aż zdechną. Pozbawiliśmy Dumbledore’a jednych z najlepszych działaczy tego śmiesznego Zakonu, to według ciebie jest nic?!

— Nawet się tym nie przejmie — mruknąłem.

— Ale… ale co się w-właści-ciwie stało? — wyjąkałem, próbując zapanować nad drżeniem głosu.

— Musieliśmy wiać, stary.

Zawiodłem się, choć obrazy nadal migały mi przed oczami zbyt szybko i chaotycznie, bym mógł cokolwiek z nich wyczytać. Myślałem, że moja pierwsza misja będzie o wiele bardziej spektakularna, być może nawet odniesiemy sukces… A okazała się całkowitą porażką. Podejrzewałem też, że jakoś… jakoś lepiej wypadnę… albo wykażę się jakimiś większymi umiejętnościami, moje wyobrażenia tej misji były zupełnie odmienne od rzeczywistości. Wycofałem się w mrok holu, po czym udałem się na górę, gdzie znajdowała się sypialnia, w której ostatnio mieszkałem. Musiałem wszystko przemyśleć, a teraz wróciłem do prywatności, znów byłem Bartym, swoje nowe życie pozostawiłem w lesie razem z porzuconymi bez zmysłów aurorami. Zdałem sobie sprawę ze swojej nowo odkrytej, aczkolwiek wrodzonej zdolności do oddzielania swojego życia od życia, które ofiarowałem Czarnemu Panu.

A no właśnie…

Lord Voldemort.

Był dla mnie niczym duch — fantastyczny i nienamacalny, w którego należało wierzyć, żeby przekonać się o jego istnieniu. Ta postać to tylko wspomnienie, o którym wyłącznie słyszałem i którego działania sprzed wielu lat odcisnęły piętno na naszym życiu do chwili obecnej. Teraz już wiedziałem, że dobrze uczyniłem, porzuciwszy dla tego wspomnienia potrafiłem rodzinę, bezpieczeństwo, a nawet Boga, ryzykując wszystko. Nie było już odwrotu. Dopuściłem się straszliwej zbrodni, za co mogłem trafić do Azkabanu na długie lata, przecież użycie któregoś z Zaklęć Niewybaczalnych było karane wieloletnim pobytem w więzieniu. Czy kiedyś, o ile to w ogóle nastąpi, gdy Czarny Pan zostanie odnaleziony, będzie łaskaw spojrzeć na swego niepozornego sługę, którym stałem się od chwili, kiedy dowiedziałem się o jego potędze?

Zmęczony i wciąż przepełniony goryczą położyłem się do zimnego łóżka, ale sen o świcie nie przyniósł mi wytchnienia. Kiedy zszedłem na dół do jadalni, wszyscy dorośli już tam byli i spożywali właśnie typowe angielskie śniadanie — zdałem sobie sprawę, że musiałem przespać cały dzień i kolejną noc. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego, jak bardzo byłem głodny. Przywitałem się tylko grzecznie, po czym zasiadłem do stołu, czując się tak, jakbym wkroczył prosto do jaskini śpiącego lwa. Nikt nie odezwał się ani słowem, dopóki Lucjusz Malfoy nie podniósł głowy znad Proroka Codziennego.

— Do czasu, kiedy nie pozostawialiście po sobie śladów, Bellatriks, mogłem akceptować to, co robicie — rzekł, marszcząc brwi. — Ale to, w jaki sposób zachowywaliście się wczoraj… Bella, bądź łaskawa wysłuchać, co mam ci do powiedzenia, zanim się uniesiesz… naprawdę raduje mnie to, w jaki sposób usiłujesz odnaleźć Czarnego Pana, choć to niemożliwe, bo on nie żyje, ale teraz piszą o Longbottomach we wszystkich gazetach, nawet w tych mugolskich. A ja muszę dbać teraz o bezpieczeństwo syna.

— Czyli co chcesz przez to powiedzieć? — zawołała Lestrange, a jej widelec upadł z brzękiem na blat stołu. — Masz zamiar nas wydać?

— Zwariowałaś — oświadczył spokojnie Malfoy. — Muszę was poprosić, abyście nie kontaktowali się z nami przez jakiś czas. Zrozum. Draco idzie do Hogwartu. Gdybym został w to zamieszany, zniszczyłbym mu życie.

Rozumiałem go, choć sam nie miałem dzieci. Gdyby coś się wydało, pociągnęłoby to do odpowiedzialności również Lucjusza i Narcyzę, natomiast ich syn nie miałby życia w nowej szkole. Nie mogłem jednak powstrzymać niechęci, która narodziła się w moim sercu.

— Ależ oczywiście! — wrzasnęła Bellatriks i zerwała się z krzesła, a za nią posłusznie powstali bracia Lestrange. — Umywasz ręce, nie mówiąc już o tym, jakim stałeś się idiotą przez te lata! Nie obchodzi cię już Czarny Pan, myślisz tylko o tym, jak by tu zarobić więcej złota!

Odeszła od stołu, a za nią, niczym dwa cienie, podążyli Rabastan i Rudolf. Rzuciłem w stronę Malfoyów przepraszające spojrzenie i wyszedłem z jadalni. Chyba tylko mnie było naprawdę przykro z tego powodu…

Pięć minut później byłem już spakowany. Bez słowa pożegnania opuściliśmy dwór, aby powrócić do jakiejś wielkiej, choć o wiele mniej wykwintnego domu; wydawało mi się, że przez dłuższy czas nikt tam nie mieszkał, a posesję otaczały ruiny mniejszych domków. Bellatriks w ogóle nie odezwała się do nas, tylko pobiegła na górę jak nadąsana dziewczynka; chwilę później usłyszeliśmy huk zatrzaskiwanych z ogromną mocą drzwi. Spojrzałem na Rudolfusa, ale on tylko wzruszył ramionami i również odszedł do swoich zajęć. Najwidoczniej kłótnie pomiędzy jego żoną a Lucjuszem należały do codzienności.

— Myślisz, że coś nam grozi? — zapytałem Rabastana, który jako jedyny pozostał ze mną na dole.

— Raczej nie. Do tego czasu pozostawaliśmy nieuchwytni, a robiliśmy gorsze rzeczy. Nie martw się, musimy po prostu przeczekać… jak zwykle. Nikt nas tutaj nie znajdzie. — Poklepał mnie po ramieniu i udał się do pełnego kurzu salonu. — Przyzwyczajaj się!

Przez resztę dnia nie rozmawiałem z żadnym z domowników. Siedziałem na ogromnym balkonie do czasu, aż zaszło słońce, i rozmyślałem. Wspominałem Regulusa, który nie dawał znaku życia, który odkrył coś, ale nie wyjawił mi, co to było, którego pamiętałem jako zapłakanego nastolatka… Martwiłem się o niego. Z tej bezsilności, która uwierała mnie jak drzazga, napisałem do niego krótki, chaotyczny list i wysłałem, nie licząc jednak na odpowiedź. Regulus nigdy nie kazał mi na siebie czekać. Teraz musiało się coś stać. Być może jutro odwiedzę go w domu jego rodziców i…

Ciche skrzypnięcie drewnianej podłogi w sypialni za moimi plecami sprawiło, że poderwałem się na równe nogi, ale to nic nie dało. Nie zdążyłem nawet zareagować, bo wszystko potoczyło się bardzo szybko i sprawnie. Na balkon wkroczył tuzin potężnie zbudowanych mężczyzn — szóstka wlokła już za sobą szamoczącego się i przeklinającego soczyście Rabastana. Jakim cudem tego nie usłyszałem…?

— Pójdzie pan z nami — rzekł jeden z aurorów odzianych w czarne, charakterystyczne dla nich szaty. Chwycił mnie mocno za ramię, a ja automatycznie spróbowałem odskoczyć. Miałem wrażenie, że za chwilę zwrócę żołądek.

— Co…? O co chodzi? — wyrzuciłem z siebie tylko jedno urwane zdanie, bo pozostała piątka wciągnęła mnie do pokoju, unieruchamiając każdą kończynę swymi wielkimi, silnymi dłońmi, co najprawdopodobniej miało mnie powstrzymać przed teleportacją. Później wszystko potoczyło się jeszcze szybciej. Zaczął się koszmar.

~*~

Matury, matury… została mi jeszcze jedna, ustna z polskiego, ale dziś jest rocznica śmierci Anny Boleyn, więc postanowiłam coś dziś opublikować z tej okazji. W końcu zacznie się jakiś ciekawy etap w opowiadaniu, długo na to czekałam. xD Mam nadzieję, że kolejny odcinek pojawi się jeszcze przed finałem Top Model, na który wyjeżdżam do Warszawy. Będzie się można wtedy ze mną zobaczyć, ktoś chętny? xD