Rozdział 10

Jeśliby ojciec próbował zdradzić ojczyznę, czy syn miałby milczeć?

Mimo że nie wyznałem matce prawdy o rychłym odejściu, ona chyba coś przeczuwała. Domyślała się, że pewnego dnia się obudzi i już mnie nie zastanie. Starałem się o tym nie myśleć, ale brałem pod uwagę to, że mogłem jej już nigdy w życiu nie ujrzeć. Poważnie rozważałem także sfingowanie własnej śmierci, co wiele by ułatwiło, lecz miałem nadzieję upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: odnaleźć Czarnego Pana i zrujnować ojcu karierę.

Tego dnia nie wybrałem się z ojcem do ministerstwa. Choć zrobił mi z tej okazji awanturę, ja byłem nieugięty, pierwszy raz tak naprawdę mu się postawiłem, ale musiałem spędzić ten czas z matką i nacieszyć się nią, zanim opuszczę dom na dobre. Postanowiłem zabrać ją na spacer, tym razem bez irytującego towarzystwa Regulusa.

Szliśmy powoli przez nasz rozległy ogród; słońce mocno przygrzewało, a lekki, ciepły wietrzyk poruszał szmaragdowozielonymi koronami drzew, pachnąc tak, że chciało się tu zostać na zawsze. Do tego towarzyszyła mi matka, której obecność uświetniłaby nawet najbardziej ponure spotkanie. Jej długa, modra suknia powiewała lekko, włosy opadały złotymi falami na kościste plecy; szła powoli z rękami na piersiach skrzyżowanymi, kołysząc subtelnie wąskimi biodrami. Była dla mnie uosobieniem piękna i dobroci, niczym niesamowity anioł, istota boskiego pochodzenia. Do tego wydawała się tak wiotka i delikatna, jak smukła waza z chińskiej porcelany, którą można było skruszyć jednym nieostrożnym dotykiem. Co chwilę zerkałem na jej gładką, spokojną twarz bez cienia rumieńca na mlecznobiałych policzkach, a ona w końcu spojrzała na mnie i uśmiechnęła się lekko, uprzejmie, z nutką chłodnej elegancji. Znajdowałem się w raju.

— Naprawdę się cieszę, że tak angażujesz się w tę pracę w ministerstwie — wyznała i zwolniła nieco kroku, opuszczając ręce. — Wydoroślałeś. Chociaż nie wydaje mi się, byś to lubił.

Spojrzałem na nią z ukosa. Matka nigdy nie mówiła o rzeczach pospolitych, jej słowa zawsze posiadały jakiś większy sens, dlatego natychmiast zacząłem szukać drugiego dna. Przez chwilę spoglądałem natarczywie na niewielki, nieruchomy staw, zastanawiając się nad odpowiedzą, aby nie zawieść jej prostackim słowem.

— Czuję, że to nie jest moje powołanie — odparłem w końcu, zatrzymując dla siebie obelgi, którymi raczyłem ojca w wyobraźni. — Ale to, co teraz robię, ma służyć czemuś… większemu. Tak.

Matka naprawdę rzadko się śmiała, mało tego, ujrzeć na jej dziewczęcej, subtelnej twarzy prawdziwy, ciepły uśmiech tak po prostu było rzeczą graniczącą z cudem. Teraz jednak jej jasne, błękitne oczy lśniły wesoło, jakby (zupełnie jak ja) czuła wyjątkowość tego spaceru. Blade, urocze usteczka rozciągał delikatny uśmiech, a ona sama przyglądała mi się uważnie, jakby chciała tym ciepłym wzrokiem przeniknąć moją duszę i ocenić ją. Uwielbiałem być powodem jej radości.

— Barty, ty zawsze byłeś artystą — rzekła, a jej głos, mimo że tak cichy, mocno trafił do mego serca. — Tak różnisz się od twego ojca, jak to tylko jest możliwe, wierzę, że to, co teraz robisz… że służy to jakimś wyższym celom.

Nic jej na to nie odpowiedziałem, a moje serce ogarnęły bolesne wyrzuty sumienia. Odwróciłem oczy, czując jej wzrok na karku, który niemalże palił skórę tym słodkim ogniem, którego nie mogłem znieść. Szła w milczeniu, a ja starałem się nie słuchać cichego, przytłumionego stukotu jej obcasów, który, nie wiedzieć, czemu, coraz bardziej mnie irytował. Matka nie naciskała. Łączyła nas silna więź i miłość, bez wątpienia potężniejsze od uczucia, które łączy zwykle przeciętnego syna z matką. Była dla mnie jedynym, żywym i prawdziwym autorytetem, najbardziej na świecie nie chciałem jej zawieść czy zranić. Kiedy myślałem, że to ostatnie takie nasze spotkanie, zapragnąłem wziąć ją w ramiona i tulić bez końca, choć wiedziałem, że to było niemożliwe. Stałaby się podejrzliwa i wtedy już nigdy nie mógłbym opuścić domu z czystym sumieniem.

— Barty, chciałabym, żebyś był szczęśliwy. Bez względu na to, jaką drogą pójdziesz — odezwała się, a jej głos zabrzmiał tak, jakby od jakiegoś czasu przymierzała się, aby to powiedzieć. — Bez znaczenia, czy zostaniesz z ojcem, czy nie.

Jej szczupłe palce zacisnęły się zaskakująco mocno na moim przegubie; zmusiłem się, aby spojrzeć w te wielkie, okolone popielatymi rzęsami oczy wypełnione czymś na kształt współczucia.

— Wiem. I będę, kiedyś na pewno będę — odpowiedziałem krótko, możliwie beznamiętnie.

Znów zapanowało między nami milczenie; matka szła tuż obok, wodząc wzrokiem po rozległym ogrodzie, którym tak lubiłem się zajmować, ja natomiast dyskretnie się jej przyglądałem. Patrzenie na nią zawsze i niezmiennie sprawiało mi przyjemność. Miała już swoje lata, mimo to zachowała swoją niezwykłą urodę; teraz, kiedy słońce świeciło jej prosto w twarz, mrużyła lekko oczy, nieświadoma blasku, który bił od niej bardziej niż od słońca. Doprawdy patrzyłem na anioła. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego, jak bardzo byłem do niej podobny, lecz brakowało mi boskiego pierwiastka, z którym ona się urodziła, a którego mi poskąpiono. Wiedziałem, że jeśli nie spotkam dziewczyny, która choć trochę będzie uosobieniem matki, zostanę sam, ponieważ serce oddałem właśnie jej.

Kiedy byłem jeszcze młody i naiwny, albo przynamniej o wiele bardziej naiwny i bezmyślny niż obecnie, zacząłem spotykać się z Pauliną, ojciec był do tego bardzo krytycznie nastawiony. Twierdził, że nie była mnie godna. Teraz, kiedy mogę spojrzeć na tę sytuację z perspektywy czasu, zgadzałem się z nim. Pierwszy i jedyny raz mogłem przyznać rację człowiekowi, którego nienawidziłem. Natomiast matka to przemilczała. Nigdy nie wtrącała się w moje życie, ba, nawet nie komentowała zbyt często tego, co się jej nie podobało, ponieważ bardzo rzadko się odzywała. Lecz zawsze, kiedy to robiła, jej słowa traktowałem jak wypowiedziane przez samego Boga.

Poczułem muśnięcie jej dłoni na swoim nadgarstku, zupełnie jakby chciała mnie zatrzymać, więc przystanęłam, aby nie stracić tego subtelnego dotyku. Uśmiechała się do mnie jak anioł, emanując świętością.

— Ja wiem, że chcesz nas opuścić — przemówiła cichym, lecz mocnym głosem, w którym wyraźnie dosłyszeć można było coś na kształt smutku. Z jej spokojnej twarzy wyczytałem, że pogodziła się już z moim odejściem, nie potrzebowała mojego potwierdzenia, aby być pewną swoich słów. — Nie mogę cię zatrzymać, nie chcę tego zrobić. Ale gdybym mogła cię jeszcze kiedyś ujrzeć…

Chwyciłem szybko jej zimne, smukłe dłonie i ucałowałem tak, jak już wielokrotnie to robiłem. Czułem, że idealnie panowała nad emocjami, choć teraz chciała zrobić coś innego. Chciała pokazać, że była człowiekiem, nie tylko nieziemską istotą prosto z Nieba, i potrafiła płakać i radować się. Bała się jednak mojej reakcji, dlatego pozostała tak przerażająco chłodna, ukazując tym samym swoją słabość.

— Jeszcze się zobaczymy — zapewniłem ją i poczułem łzy pod powiekami, więc zamrugałem szybko. Modliłem się, by ich nie zobaczyła. — Daję ci moje słowo.

Nie mogłem już dłużej się powstrzymywać. Chwyciłem ją w objęcia i przytuliłem tak, jak nigdy tego nie robiłem. Przez chwilę myślałem, że delikatnie wysunie się z moich ramion i zaprotestuje, ale ona prawie natychmiast uległa mojemu silnemu uściskowi i również poddała się uczuciu. W sercu czułem bolesne kłucie, gardło ścisnęła mi okropna, żelazna ręka, a po policzku spłynęła — cholera, jednak spłynęła — ciężka łza, której już nie potrafiłem powstrzymać.

*

Regulus pomógł mi się spakować. Nie było czasu na sentymenty, zostawiłem w domu wszystkie zbędne rzeczy — szkolne szaty, podręczniki, niepotrzebne bibeloty, walizkę z eliksirami, które robiłem na zajęciach u Snape’a, gdyż zdecydowana większość była kompletnie bezużyteczna w świecie, który sobie zinterpretowałem. Nie zamierzałem wracać na finał konkursu, który w jednej chwili wydał mi się tak błahy, że nie mogłem zrozumieć, co właściwie napędzało mój stres przed kolejnymi etapami. Przemyciłem za to zdjęcie matki, by zawsze (choć po części) mieć ją przy sobie. Z kamienną twarzą skradałem się o pierwszej w nocy po schodach do holu, wrzuciłem do kominka szczyptę proszku Fiuu, po czym wyszeptałem nazwę rezydencji Malfoyów. Nawet nie odwróciłem głowy, żeby po raz ostatni rzucić okiem pogrążony w ciemności hol. Miałem nadzieję, że już nigdy nie będę musiał go oglądać.

Gdy pojawiłem się po drugiej stronie, powitała mnie głucha cisza i tak nieprzenikniony mrok, że od wpatrywania się w dal bolały oczy, ale nie musiałem czekać zbyt długo, bo zaledwie sekundę później nadleciał Regulus. Zdążyłem odskoczyć w ostatniej chwili, choć Black zahaczył o moją walizkę. Na wszelki wypadek zapaliłem różdżkę.

— Chodź, jutro pogadamy z Rabastanem — mruknął, otrzepując szatę z popiołu, choć moim zdaniem ten zabieg nie był konieczny, ponieważ na czarnej i tak nic nie było widać.

Wyglądał nieco bardziej poważnie niż zwykle, dopiero kiedy się uśmiechnął, wrócił dawny Black patrzący na mnie w tak wyzywający sposób, że wydało mi się to aż nieprzyzwoite. Wróciły niechciane wspomnienia, zwłaszcza wtedy, gdy chwycił mnie za rękę i poprowadził gdzieś w głąb wielkiego domu, świecąc sobie różdżką. Po ciemku prawie w ogóle nie pamiętałem tego miejsca, jednak Regulus zdawał się znać je doskonale, bo po niedługiej chwili znaleźliśmy się przed drzwiami do pokojów, które przydzielił nam Zgredek, kiedy gościliśmy w Malfoy Manor podczas ferii świątecznych. Zaniepokoiło mnie, gdy Black wskazał jedne drzwi, a kiedy wszedłem do środka, zakradł się za mną. Widząc moje niespokojne, szybkie spojrzenie, roześmiał się cicho.

— Przestań, jedną noc możemy spędzić razem.

Nieufnie zwróciłem wzrok w jego stronę, mrużąc lekko oczy, a w głowie znowu zapaliła mi się ostrzegawcza lampka.

— A będziesz grzeczny? — zapytałem podejrzliwie, choć dobrze znałem odpowiedź.

— Ależ oczywiście.

Stuknął różdżką w ogromną, miedzianą klamkę w kształcie głowy węża, a zamek kliknął mechanicznie i drzwi się zamknęły. Jeszcze jedno machnięcie i wszystkie świece w pokoju zapłonęły jasno, jednocześnie nie rażąc w oczy. Czułem ćmiące zmęczenie, a w głowie wciąż lekko mi wirowało po tej nieprzyjemnej podróży kominkiem, więc chciałem jak najszybciej położyć się spać, dlatego od razu zamknąłem się w łazience, aby się wykąpać i przebrałem, po czym bez słowa opadłem na wielkie, zimne łoże. Regulus zrobił to samo. Kiedy jego głowa spoczęła tuż obok mojej, odezwał się:

— Nie boisz się?

Spojrzałem w jego wielkie, szeroko otwarte oczy. Nie było w nich cienia zwykłej energii i nieco nienormalnej radości; teraz patrzył na mnie poważnie, może z lekkim wahaniem, a ja jakoś nie kwapiłem się, by odpowiedzieć na pytanie. Odwróciłem wzrok i westchnąłem cicho.

— Trochę — mruknąłem, utkwiwszy wzrok w ciemnym baldachimie. — Nie lękam się śmierci, bardziej tego, że mnie złapią i spędzę resztę życia w Azkabanie. Jeśli zginę podczas walki, przynajmniej nie będę zdychał w samotności. Moje życie po prostu się skończy… Nawet tego nie zauważę. No i nie skrzywdzę nikogo…

— Nie planujesz się zakochać? — zapytał Black i podparł policzek na dłoni.

— Nie. Nie będę narażał nikogo, na kim mogłoby mi zależeć — odparłem stanowczo, choć czułem, że to nie była odpowiednia pora na tego typu rozmowy. — Spójrz na Lucjusza Malfoya, jego żona i syn nie należą do grona popleczników Czarnego Pana, a muszą ich znosić w swoim domu. Nie, miłość nie jest dla każdego. A już na pewno nie dla mnie. Mogę kochać Boga i Czarnego Pana, to mi wystarczy.

Regulus nic nie odpowiedział, więc odwróciłem się na drugi bok i zamknąłem oczy, choć senność przeszła w oka mgnieniu. To, co wyznałem Blackowi, było zgodne z prawdą, choć wielokrotnie myślałem o założeniu rodziny. Coraz częściej w moim sercu gościła tęsknota, a brak bliskości kochającej osoby doskwierał i niepokoił. Chciałem sobie udowodnić, że nie byłem taki jak mój ojciec. Jak każdy mężczyzna pochodzący z arystokratycznej rodziny pragnąłem mieć syna, aby nasze nazwisko nie zgasło. Ja gardziłem tylko ojcem, nie całą rodziną, miałem wszak dziadków — surowych i chłodnych — których szanowałem. Miałem matkę, która we mnie wierzyła. Tylko on był słabym ogniwem, które sprawiło, że musiałem się zbuntować, a łańcuch pleciony od wielu stuleci przez Crouchów się zerwał. Wybrałem więc większe dobro, chciałem w stu procentach poświęcić się Czarnemu Panu, jego rozkazom, karom i pochwałom. Wtedy będę musiał martwić się tylko o swoje bezpieczeństwo. Tak będzie łatwiej.

Następnego ranka obudziłem się bardzo wcześnie; byłem zaskakująco wypoczęty i spokojny, mimo że poprzedniego wieczora odbyliśmy z Blackiem krótką, choć poważną rozmowę, po której nie mogłem zasnąć. Spojrzałem na leżącego obok mnie przyjaciela. Oczywiście. Regulus jeszcze spał i ani myślał wstać, leżał z odchyloną głową i rozchylonymi ustami, a czerń jego rozsypanych po poduszce włosów silnie kontrastowała z jej bielą. Cicho zsunąłem się z łóżka i zacząłem się ubierać. Nareszcie poczułem się wolny, kiedy mogłem ubrać zwyczajne ciuchy, skórzane glany i pominąć czesanie. W moim rodzinnym domu ojciec nie patrzył na to zbyt przychylnie, wolał, abym był jego wierną kopią z krótko i równo obciętymi włosami, idealnymi paznokciami i czystymi, prostymi szatami. Najlepiej mugolskim, by nie odcinać się za bardzo od tłumów na ulicach. Mruczał z niezadowoleniem, kiedy widział moje długie paznokcie, czarne, skórzane ubrania, podarte spodnie, którymi zaraziłem się od Blacka; czułem też, że miał ochotę złapać sekator i obciąć moje sięgające ramion włosy, o których czesaniu często zapominałem. Nie był zadowolony z wyglądu swojego jedynego syna. Natomiast rodzice Regulusa w pełni go akceptowali, kochali bezwarunkowo, bo liczył się tylko wybór drogi życiowej. Byli z niego tacy dumni, że jego zdanie nie różniło się od ich poglądów. Nie myśleli o Syriuszu, który umarł dla całej rodziny, ważny był tylko Regulus. A ja coraz częściej się zastanawiałem, czy to czasami nie Rabastan miał tak duży wpływ na mojego przyjaciela.

Kiedy byłem już ubrany, zerknąłem jeszcze raz na śpiącego Ślizgona; teraz leżał na brzuchu z twarzą wciśniętą w poduszkę i oddychał głęboko. Odwróciłem się więc na pięcie i opuściłem komnatę, zastanawiając się intensywnie, czy pozostali domownicy też już wstali. Dom Malfoyów był bez wątpienia elegancki i przestrzegano w nim zasad savoir-vivre’u, dlatego nie byłem pewien, czy moje samotne wałęsanie się po korytarzach nie zostanie źle odebrane. Mimo to postanowiłem zaryzykować. Cichaczem wyśliznąłem się z pokoju i usiłowałem skierować się na dół; kiedy dniało i korytarze były oświetlone, odnalezienie się w tym wielkim dworze okazało się o wiele łatwiejsze, choć i tak dwa razy skręciłem w złą stronę. Po zaskakująco krótkim czasie trafiłem do jadalni; była całkiem pusta, przynajmniej tak mi się na początku wydawało. Gdy wszedłem w głąb pomieszczenia, ujrzałem wielką szafę z mnóstwem ciemnych półek. Normalnie nie zwróciłaby mojej uwagi, gdyby nie to że samym dole klęczała (sądząc po sylwetce) kobieta — do pasa ukryta była we wnętrzu szafki; najwyraźniej intensywnie czegoś poszukiwała, gdyż nawet się nie zorientowała, że ktoś pojawił się w pomieszczeniu. Pomyślałem, że ta Bellatriks, tak wybitna śmierciożerca, musiała naprawdę wyjść z wprawy, skoro dała się zaskoczyć podrostkowi. Może po prostu zapomniała o dawnym refleksie, a zmysły stępił wieloletni areszt domowy. Podszedłem na palcach trochę bliżej, aby dokładniej się jej przyjrzeć. Czarna, koronkowa szata opinała mocno jej szerokie biodra i tyłek, który z wyraźną lubością wypinała. Wywołało to we mnie niekontrolowany wybuch śmiechu, choć jednocześnie nie mogłem oderwać wzroku od tego przyjemnego widoku.

— Dzień dobry — odezwałem się uprzejmie, krzyżując ręce na piersiach.

Kobieta chciała najwyraźniej jak najszybciej wyjść, bo podniosła gwałtownie głowę i uderzyła się w nią ze stłumionym hukiem we wnętrze szafki. Tak, z całą pewnością utraciła dawny refleks; z cichym jękiem wynurzyła się na zewnątrz, krzywiąc się okropnie i błądząc długimi, kościstymi palcami po lśniących włosach, szukając ewentualnych obrażeń.

— Ach, Bartemiusz, cóż za niespodzianka — mruknęła, łypiąc na mnie spode łba, a w jej ciemnych, ładnych oczach błysnęło szaleństwo. — Powiem ci prawdę: byłam przekonana, że zrezygnujesz. Gdzie Regulus?

Poczułem się urażony jej zwątpieniem oraz pełnymi zadziwienia słowami, lecz doceniłem szczerość. Wyglądała na taką kobietę, która potrafiła wyssać ze słabej istoty wszystkie płyny, więc postanowiłem, że zrobię wszystko, aby nie dać jej choćby cienia przypuszczeń, że byłem jednym z takich mężczyzn, których pewnie lata temu zjadała na śniadanie. Przytaknąłem krótko, siadając przy stole i kładąc dłonie na jego blacie, by ukryć, że nie miałem co z nimi zrobić. Ognisty wzrok Bellatriks paraliżował i onieśmielał, dlatego spojrzałem w drugą stronę, udając, że podziwiałem wspaniały wystrój jadalni, jednak doświadczona czarodziejka natychmiast mnie przejrzała. Od razu poczuła, że miała nade mną przewagę, choć pierwsze wrażenie tego dnia nie wypadło najlepiej. Podeszła do mojego krzesła i oparła się ramionami na drewnianym oparciu; jej włosy połaskotały mnie w kark, przez co wzdrygnęłam się automatycznie, choć po skórze przebiegł mnie elektryzujący dreszcz. Nie lubiłem takich kobiet, były dla mnie za bardzo otwarte i zbyt demoniczne, a w ich oczach można się było zgubić. Zawsze myślałem, że jeśli kiedykolwiek zwiążę się z jakąś kobietą, będzie ona właśnie taka jak moja matka. Ciepła, spokojna, słodka i wrażliwa. Jednak w naszych czasach takich kobiet już nie było. Wszystkie wartościowe i skromne osoby wymarły dawno temu. Bezpotomnie.

— Zadam ci osobiste pytanie — odezwała się po chwili, przysuwając się do mnie w taki sposób, jakby chciała mi wyznać najskrytszy sekret. Mruknąłem więc pod nosem, pragnąc, aby ta sekutnica przestała zakłócać moją przestrzeń osobistą:

— Tak?

— Spędzasz z Regulusem dużo czasu — zaczęła, udając ostrożną, a jej wielkie, ciemne oczy wpatrzone były prosto we mnie. Niczego się nie krępowała. — To on cię zwerbował, tak? Z boku to wygląda dość dwuznacznie…

Jej z początku niejasna wypowiedź nagle stała się oczywista, a ta oczywistość spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. Moje policzki pokrył gorący rumieniec, a ja sam poczułem, że twarz parzyła żywym ogniem. Odwróciłem wzrok gdzieś na bok, aby tylko na nią nie patrzeć. Nie mogłem znieść tego szczerego, twardego spojrzenia.

— Co ty wygadujesz, nic mnie z Regulusem ani z innym mężczyzną nie łączy, jak mogłaś tak pomyśleć… — Chciałem, aby mój głos zabrzmiał stanowczo, jednak z gardła wydobył mi się tylko niewyraźny bełkot. — Przyjaźnimy się, to nie znaczy, że jestem…

Dopiero w momencie, kiedy ta myśl przerodziła się w słowa, zdałem sobie sprawę, jak to strasznie brzmiało. Poczułem, jak coś zadrapało mnie w gardle, dlatego musiałem cicho zakaszleć, Bella zaś nie wyglądała na taką, jakbym ją przekonał, lecz nic już na ten temat nie powiedziała, tylko zaśmiała się nieznacznie. Zaczęła teraz wypytywać o coś innego:

— Oczywiście. A nie myślałeś nigdy o tym, że jeśli trafisz w końcu na tę jedyną, to będzie ona żyła w ciągłym zagrożeniu i niepokoju? Niewiele jest kobiet, które popierają działania Czarnego Pana… Wystarczy spojrzeć na Cyzię. Jej mąż jest śmierciożercą, a ona sama wciąż się męczy w tym naszym doborowym towarzystwie. To nie znaczy, że nie popiera naszych idei, nie, po prostu jest zbyt słaba, żeby mieć własne zdanie. To nie jej wina, że została automatycznie wmieszana w nasze grono… A ty nie musisz robić tego innej niewinnej dziewczynie… Co, przejrzałam cię?

— W takim razie co mi radzisz? — zapytałem, mając nadzieję, że jeśli się wygada, przejdzie nareszcie na inny temat.

Okrążyła wielki stół i usiadła dokładnie naprzeciwko mnie. Na twarzy zajaśniał prawdziwie podły triumf i satysfakcja, a ja już wiedziałem, że wpadłem w jej sidła. Lubiła dominować, zwłaszcza nad mężczyznami — była modliszką. Nie spodziewałem się jednak po niej takiej trzeźwości w myśleniu. Regulus przedstawił mi ją jako niespełna rozumu wariatkę, wieloletnie komentarze ojca tylko utwierdziły w poprawności moich osądów, choć po bożonarodzeniowym pobycie w tym domu kompletnie nie wiedziałem, co na jej temat myśleć.  

— Nie możesz podchodzić do życia romantycznie — odparła tonem wszechwiedzącej, unosząc lekko głowę. — Żyjemy w ciężkich czasach. Lepiej będzie dla ciebie, jeśli będziesz zdobywał kobiety jako samotnik. Bez uczuć, bez przywiązywania się, bez tych ckliwych historyjek. Tylko sama intuicja.

— Nie potrafiłbym tak, przecież pozbawiłbym siebie jakichś ludzkich uczuć, to okropnie… zwierzęce, puste…

Triumfowała.

— W takim razie co tutaj robisz? Przecież wszystko, co robimy dla Czarnego Pana, jest zwierzęce. Z czasem się przekonasz — przerwała mi, a w jej głosie nareszcie zabrzmiało wyczekiwane przeze mnie szaleństwo.

I nagle coś przyszło mi do głowy.

— Znasz może… Eryka Selwyna? Albo Jana Cairo? — spytałem cicho, ale Bella uśmiechnęła się tak, jakby chciała wypaść uroczo. Potrząsnęła głową. — A Stanisława Czerskiego?

— Nie — odparła słodko i odchyliła się na krześle, krzyżując ręce na wydatnych piersiach. — Myślałeś, że chodzenie z tatusiem na rozprawy okaże się kopalnią wiedzy, co, Barty?

Ktoś wszedł do jadalni. Oboje odwróciliśmy głowę w kierunku drzwi; tą osobą okazał się Regulus, a towarzyszył mu Rabastan. Obaj wyglądali na bardzo zadowolonych. Łączyło ich więcej niż mnie i Lestrange'a, lecz byłem przekonany, że dla Blacka to ja byłem bratnią duszą. Wierzyłem w te brednie, i choć Regulus dominował nade mną, lubiłem być przez niego zdominowany. Wolałem taki układ. Być może podświadomie potrzebowałem przywódcy? Być może Regulus zastępował mi po części Czarnego Pana? To absurdalne, ale ja chyba… Dostrzegałem w sobie tylko sługę.

Zjedliśmy śniadanie w luźnej atmosferze, dowcipkując i obgadując Lucjusza. Rabastan prawie w ogóle się nie zmienił — choć jego oblicze poorane było już delikatnymi zmarszczkami, on sam wciąż pozostawał nieco infantylny, dzięki temu doskonale zgrywał się z Regulusem, któremu wiecznie było wszystko jedno. A Bellatriks… Ona okazała się szalonym dzieckiem w ciele dorosłej kobiety. Nie przypuszczałem, że tak dobrze będziemy się dogadywać. Gdyby ktoś przyglądał nam się z boku, nigdy by nie pomyślał, że byliśmy związani z Ciemną Stroną — oni przez Mroczne Znaki na swoich przedramionach, a my przez towarzyszenie im. Ot, zwyczajne grono dobrych znajomych. Perfekcyjna iluzja.

Nie miałem pojęcia, jakie plany snuli Lestrange'owie, w ogóle nie znałem tego świata, dlatego czułem swego rodzaju podniecenie, choć niepokój przebijał się przez nie o wiele wyraźniej, niż się spodziewałem. Ich zachowanie w ogóle nie pokazywało, że miel jakikolwiek pomysł, choć coraz częściej do mnie dochodziło, że mogli nam nie ufać i knuć jedynie w swoim trzyosobowym gronie szaleńców. Być może byłem nieco zbyt ambitny i nadgorliwy, ale po prostu nie mogłem już usiedzieć na miejscu, chciałem coś zrobić, jakoś zasłużyć na to, aby siedzieć z nimi przy jednym stole jak śmierciożerca ze śmierciożercą. Czasami miałem ochotę zapytać, jak długo jeszcze będziemy czekać, jednak kiedy już otwierałem usta, aby to uczynić, zamierałem przekonany, że to przecież wyraz niecierpliwości i amatorstwa.

Za to Regulus znakomicie bawił się na dworze Malfoyów. Bella oraz jej małżonek Rudolf przesiadywali tu non-stop, czuli się jak u siebie w domu, a Lucjusz i Narcyza jakoś musieli to znosić; Rabastan również tutaj mieszkał, a wraz z nim w Malfoy Manor przebywała jego żona, choć i tym razem nie udało się nam jej spotkać. Zastanawiałem się, czy nie byli czasami w separacji, ponieważ Lestrange prawie w ogóle o niej nie wspominał, a kiedy już to czynił, nie przebierał w słowach. Był niezwykle podobny do Blacka. Czasami zastanawiałem się nad jego orientacją seksualną, ale wtedy przypominałem sobie, jak opowiadał o pierwszym roku swego małżeństwa, które i tak śmierdziało fikcją na kilometr.  

Jednak pewnego ranka moje wątpliwości maksymalnie wzrosły. Wychodziłem właśnie ze swojej sypialni na śniadanie; na samym początku pomyślałem, że byłem wciąż niewyspany i coś mi się przywidziało, lecz kiedy przetarłem oczy, nadal widziałem stojącego w progu komnaty Rabastana oraz samego Blacka. Obaj tonęli w objęciach, całując się namiętnie. Ich ręce były tak ze sobą splecione, że nie mogłem rozróżnić, które kończyny były czyje. Nie wyglądali tak, jakby spotkali się na korytarzu; młodszy z nich miał na sobie tylko szlafrok, starszy zaś wczorajszą, pomiętą szatę. W końcu oderwali się od siebie, a ich twarze płonęły, kiedy spostrzegli mnie stojącego w progu komnaty z wytrzeszczonymi oczami, uniesionymi brwiami i otwartymi w bezgranicznym zaskoczeniu zaskoczenia ustami. Oczywiście w ogóle się nie zmieszali, wręcz przeciwnie, Rabastan poklepał mnie przyjaźnie po policzku i poszedł w swoją stronę. Skierowałem więc wzrok na Regulusa, który uśmiechał się z takim spokojem, jakiego nigdy u niego nie widziałem. Chciałem to jakoś skomentować, lecz nie potrafiłem odnaleźć właściwego słowa, dlatego Black wyręczył mnie:

— Nic nie musisz mówić.

— Tak chyba będzie najlepiej.  

Oparł się o ścianę z taką gracją i nonszalancją, jaka była charakterystyczna tylko dla niego, jednak tym razem nie wywołała we mnie tego niepokojącego uścisku w brzuchu. Byłem potwornie zraniony, jednocześnie czując do siebie niesmak — w końcu odprawiłem Regulusa i już więcej z nim o tym nie rozmawiałem, a teraz śmiałem mieć do niego pretensje. Nawet te niewypowiedziane.

— Rabastan był naprawdę dobry, ale wolałbym spędzić tę noc z tobą.

Wychylił się do przodu i pocałował mnie lekko w policzek, a ja wciąż stałem w porażającym osłupieniu. Bellatriks niesłusznie posądziła mnie o gustowanie w mężczyznach, a tak naprawdę się pomyliła. Tak, musiała się pomylić. Kolejny raz dała mi do zrozumienia, że zapomniała, jak to jest być śmierciożercą.

Regulus zachowywał się dziwnie, ale ja już dawno do tego przywykłem. Miewał swoje ekscesy, których nie rozumiałem, starałem się to jednak ignorować, jak powinien czynić najlepszy przyjaciel; wiedziałem, że i on musiał wiele z mojej strony znosić, choć czasami próbowałem sobie wyobrazić, co to takiego mogło być, lecz nie znajdowałem odpowiedzi. Jednak następnego dnia zachowywał się naprawdę dziwnie. To znaczy… o wiele dziwniej niż zazwyczaj. Na samym początku zniknął na wiele godzin, nikomu nic nie mówiąc, a kiedy już wrócił, wpadł do mojego pokoju, w którym nauczyłem się odnajdować spokój. Z twarzy Blacka wyczytałem mieszaninę skrajnych emocji: nieopisana radość, niepokój i przerażenie.

— Regulus, co…?

— Barty, mam ci coś ważnego do powiedzenia.

~*~

To ostatni rozdział w tym roku. Chcę Wam życzyć owocnego roku 2013, mam nadzieję, że nie będzie pechowy. :) W styczniu wyjeżdżam, nie będzie mnie jakiś czas, nie mam pojęcia, ile. To dla mnie ważne, dlatego myślę, że zrozumiecie moją nieobecność.

PS: Mam prośbę: zostawcie mi adresy do Waszych blogów, gdyż skasowano mi wszystkie linki i muszę je zacząć zbierać od nowa.